من چندبار دیدمش و هر بار لذت بردم. مگه می شه این همه زیبایی؟ فضاسازی ها، رنگ ها، از لاک شخصیت مریم تا انتخاب هر المانی در صحنه عالی بود. بازی شخصیت مریم با اتفاقاتی که فقط توی مردمک چشمش می شد متوجه اش شد، کمالگرایی سهراب و اتفاقاتی که می افتاد تا ذهن سهراب رو اذیت کنه، ارتباطش با گذشته اش، با شیشه های نوشابه یا دلستری که داشت، با مادرش و این که برای دیدن زیبایی دریا مجبور بود گردن کج کنه، همه کاملاً در خدمت هدف اصلی داستان بود. و خیلی خوشحالم از این که کم کم یک تلنگر به همه ی ما زد، همه ی ما که به نوعی به سهراب بودیم و کمالگرا بودیم و یا مریم بودیم و تحت تاثیر آدمهایی که رشد کافی همه جانبه نداشتند، خیلی درست بود و مهم تر از همه که پایان تصادفی و غیرحقیقی براش متصور نشد، فوق العاده بود.