درود و سپاس فراوان جناب آرمین عزیز 💐
خوش آمدها و ممنون از به اشتراک گذاری نقد و نظرتان ، پاینده باشید💙

خیلی ممنون از توجه ات و زمانی که برای پاسخ می گذاری..
فکر می کنم بحث پرسپکتیو و فلسفیدن حول موضوعی انتزاعی نیست. اتفاقا موضوع بحث من کاملا مشخص و قطعی است و صرفا حول نگرانی و احساسات نیست. حقوق کودکان بر صحنه تیاتر یا صنعت سرگرمی... ایا اساسا چنین دستورالعمل یا پروتوکلی حمایتی از نحوه حضور کودکان بازیگر در این صنعت و هنر داریم؟ ایا انجمن های حمایتی متشکل از تیمهای زبده کارشناسی برای انتخاب و رسیدگی های لازم بر این کودکان وجود دارد؟ آیا از مدل های جهانی الگو گرفته شده؟
ظاهرا موضوع حقوق کودک- بازیگران میبایست ذیل یک قانون وسیع تر تحت عنوان قانون حمایت از کودکان بررسی شود. ایا در نوعی فقدان می توان پیش رفت؟ تکلیف آسیب های ناشی از عدم وجود یک سیستم اصولی و حمایتی چیست؟.. سوال مشخص دیگر در این نمایش این است که چه ضمانتی برای تضمین ایمنی ... دیدن ادامه ›› روانی کودک ده ساله در چنین نمایشی وجود دارد؟ اصلا چرا یک کودک ده ساله باید در چنین نمایشی حضور کامل و فعال داشته باشد؟

در مورد دلایلت درباره ریتینگ نمایش شهربازی و محدودیت زیر سن 15سال به دلیل اثریکه ممکنه با شکل اجرا و محتوی برکودکان مخاطب بگذارد همدلم چراکه همان دلیل از جمله پنیک و هراس و ابهام وـ... بر بچه روی صحنه نمایش یخ زده به مراتب بیشتر ایجاد می شود سوال بدون حاشیه این است که حفاظت از آسیب دیدگی روحی روانی ان کودک-بازیگر با وجود تمامی مشاوره های گروه مشاوران و حضور والدینن با این میزان از دهشت یخ زده چگونه تضمین می شود؟
مقالاتی وجود دارد که درباره اسیبهایی که به سلامت روان کودک_بازیگرانی که در غرب در صنعت سرگرمی حتی ستاره می شوند صحبت، میکند و دقت بفرمایید در اینجا ما درباره مقوله عمومی و کلی آسیب هایی روانی ناشی از کار بازیگری که کودکان را تهدید می کند صحبت نمیکنیم بلکه شاید حتی از نوعی کودک ازاری به واسطه به کارگیری بچه ای در نمایشی با ابعاد یخزده صحبت می کنیم
ببخش که باز طولانی شد
https://schoolio.com/blog/the-psychology-of-performance-mental-well-being-for-child-actors/?

ارادت مجدد اردشیر عزیز
در نخست مانند قبل بگم که دغدغه‌مند بودن در هر زمینه ای ستودنی است و از طرفی پیگیری یک مسئله نیز از جانب شما، شاید رشک برانگیز!
من چند مورد را با اجازه‌ت کوتاه عنوان میکنم و چون در این رشته به خیلی چیزها اشاره شد، از تکرار مجددش پرهیز می‌کنم.
در مورد پرسپکتیو و پارادایم تفکری برخی معتقدند بعد از آن تکامل و تربیت اولیه همه دارای یک زاویه دید میشویم اما خب شاید کمی افراطی به نظر برسه! اما هر مفهوم و هر عبارتی یا هر پرسشی لاجرم برای درک بیشتر در یکی از این پارادایمها قرار میگیرد، چون نوع پرسش هستی شناسی، آن را مشخص میکند، بنابراین این مسئله اجتناب ناپذیر است و به طور مثال همین اصرار شما روی قطعی و مشخص بود نمایانگر مکاتب جذاب و کلاسیک اثبات گرایی ... دیدن ادامه ›› است، که خیلی هم خوب و دوست داشتنی است.
اما در مورد دستور العمل های حمایتی! بله قطعا چنین چیزی در هر زمینه ای لازم است و بسیار می تواند کارگشا باشد و تا صد را با شما موافق و هم قصه هستم. اما هنگامی که در مورد این خواسته صحبت میکنیم آن هم در ایران ( نکته مهم و شاید اصلی) دقیقا در مورد چه سازوکار میتوانیم بحث کنیم؟ این را که نگارش کند؟ چه نهادی اجرا کند؟ یا ..... بنابراین این قبیل مسائل بیشتر در ایجا حالت ایده آل تایپی به خود میگیرد و خیلی قابل لمس و دارای کاربست اجرایی نیست، در جایی که من نزدیک ۲۰۰ دستور العمل داریم‌ که به زحمت یک سوم آنها شفاف است و از بین همین ثلث شاید کمتر از ده درصد اجرایی می شود، بنابراین حتی برای ما قآبل استناد نیست‌ در ادامه بحث قانون هم که مطرح کردید که کاملا موافق هستم با آن اما تنها جنبه آرمانی آن مدنظر است و چیزی که در اینجا ممکن نیست را من فکر میکنم در این پست و نمایش و تیوال و کافه نشینی و غیره هم جای ندارد و باید در سطوح بالاتری در مورد این صحبت و بررسی کنیم و احتمالا به بی قدرتی بیشتر خودمان نیز پی ببریم.
اما دغدغه آخر شما به تضمین برمیگرده که در علوم انسانی چیزی به عنوان تضمین وجود ندارد، در روش شناسی از پایایی و روایی صحبت می‌شود که آنهم بسته به نوع روش و تکنیک مورد استفاده متفاوت و گوناگون است و دارای تورش ها و ضریب خطاهای متفاوت است. حال که از روانشناسی نیز بخواهیم بگوییم و از مطالعه چند کیس محدود این روایی و پایایی دارای شکل متفاوتی می شوند و آنجا ممکن مباحث تخصصی دیگری مانند باور پذیزی، انتقال پذیری، تایید پذیری و اطمینان پذیری و .‌‌‌... مطرح می‌شود.
البته در علوم غیر انسانی نیز تضمینی نیست به طور مثال کنترل و یا درمان یک بیماری آیا دارای تضمینی است، اصلا خود قانون در اینجا دارای ضمانت است و یا دستخوش تفسیر می‌شود.
بنابراین تمام این سوالات و دغدغه ها که اینجا مقداری حالت کلی تر گرفت شاید در فرصتی مناسب تر قابل بررسی باشد اما در مورد همین نمایش و به طور ویژه پاراگراف آخر حدس و اطلاعات تکه پاره و غیر منسجم من این است که گروه نمایش میبایست به فکت هایی روی آورده باشند که قبلا در مورد این صحبت کردیم همانند حضور مشاور، مطالعه کارشناسی متن و حضور والدین، آشنایی بازیگر به صحنه، پشت صحنه و خارج از صحنه، ارتباط با عوامل اجرا و احتمالا شرح داستان و .... .
حال اگر باز سوالی از تضمین شود همانطور که در پیش عنوان شد، هیچکس و حتی هیچ نهادی نمیتواند از تضمین سخن ببرد و تنها میبایست به تلاشها و نتایجی که در مورد این مسئله شده است اشاره شود، قطعا آینده به عدم قطعیت دچار است و ما حتی آینده یک سنگ را در کنار رودخانه را هم نمیتوانیم به راحتی بررسی کنیم و اینجا که بحث انسان و پیچیدگی آن است اوضاع متفاوت تر است. بله میتوان از کیفیت مشاور و شناخت دقیق پدر و مادر هم صحبت برد اما این مسائل هم در راستای بحث اعتماد قرار میگیرد، اعتماد روزمره وواعتماد نهادی!
مثلا در ساختار همین شیوه‌ی روزمره‌ای که اصلا به چشم نمی‌آید، کلی روابط پیچیده‌ وجود دارد که ناشی از ادغام نظام‌های متفاوت است. در حقیقت مخاطره و اعتماد درهمبافته‌اند و اعتماد معمولاً در خدمت تقلیل یا تخفیف خطرهایی کار می‌کند که انواع خاصی از فعالیت بشری با آنها روبروی‌اند. بنابراین فارغ از برخی مسائل من بر این باور هستم که میتوان به حضور یکی دو روانشناس و تست های گرفته شده و .... آن اعتماد کرد اما اینکه تضمینی هست قطعا خیر و در این باب بهتر است اگر خود گروه نمایش برایش اهمیتی دارد پاسخ دهد و از کلی گویی و عدم قطعیت ها و پرسش های ما کم کند.
در نهایت امر همه این موارد تضمین و اعتماد و .... به گمانم ما را به سمت اخلاق و حتی اخلاق حرفه ای پیش میبرد و شاید هم بحث های کلاسیک تری مانند فضیلت! که فضیلت باید بر تکلیف استوار باشد یا سعادت؟ و شاید هیچکدام و یا حتی فضیلت یک ترکیبی است از .... خب دیگه زیاده روی شد و مبحث دیگری شکل میگیره :)
به هرتقدیر اردشیر عزیز ممنون از شما بحث خوبی بود. به امید مباحث جدید.