چرا باید سیئر را دید؟
زیستن در زمانه ای که دائما به ندیدن و نشنیدن توصیه می شویم، زیستن در زمانه ای که دماسنج مهاجرت قرمز است، سیئر فرصتی است برای تامل در مفاهیم بنیادی.
دیکتاتوری که با کارگردانی انسانها، از آنها بازی مورد نیازش را می گیرد، انسانهایی که نمی خواهند ببیند(پس چگونه باید متنهایشان را حفظ کنند؟!) "زمان" که در زندان حبس شده و در نهایت جان می دهد، کلیدهایی که راهی برای رهایی است اما راهگشا نیست، زبانی که فهم نمی شود و نیاز به مترجم دارد و بعد مترجمی که گم می شود.
سیئر و همه جزییاتش شگفت زده ام کرد. 27 بازیکن که هرکدام با بازی مثال زدنیشان در تمام طول نمایش بازی خود را می کردند. این یعنی اگر 27 بار به دیدن سیئر بروم و هر بار فقط یکی از بازیگران را ببینم باز هم چیز جدیدی را تجربه خواهم کرد.
دستمریزاد به حسین فردوسی و مسعود بهمنی و همه بازیگران. و تبریک به تئاتر ایران که چنین تجربه ای را ممکن کرده است.