وقتی درباره تئاتر آوانگارد حرف می زنیم، دیدن چنین آثاری آن هم در فضای سلیقه محور مخاطب امروز، دور از ذهن می نماید، بنده بسی مفتخرم که در چنین زمانه ای از دیدن این اثر که چه از لحاظ متن، چه کارگردانی، چه بازی بازیگران و به خصوص موسیقی دلنشین منطبق با کشمکش دراماتیک آفریده شده بر روی صحنه، حرفی در خور مخاطب خاص داشت، محروم نشدم، اثری که اگرچه در ابتدا کمی نامانوس با ذائقه مخاطب امروز می نماید اما شربت اثر گذار خود را قطره قطره با مدیریت توانمند کارگردان در گلوی مخاطب مسحور از فضای ذهنی خالق اثر آن هم فضایی در مکتب سورئال و به پارسی خودمان در گرایشی به ماورای واقعیت آمیخته با سمبلیسم نمایشی، مثمر ثمر می کند. در کل اگرچه قدم به قدم تزریق اندیشه ی کارگردان در تمام نمایش محسوس بود اما داستان و عناصر درام چنان در جای خود به خوبی چیدمان شده بودند و به همراه به هم خوردن نمای لانگ شات همیشگی تئاتر توسط تکنولوژی مدرن و رویت بازیگر در نمایی بسته تر، تماشاگر را غافل از این رویداد خود خواسته ی کارگردان، در جذبه کلییت اثر به دام انداخته و محظوظ لحظه به لحظه اثر می نمایند.
بنده با تمام وجود از این تئاتر زیبا لذت برده و آن را به شما دوستان گرامی توصیه می نمایم.
ارادتمند سید امیر هاشمی طباطبایی