پس از... نمایشی شریف است که پاک و پاکیزه اجرا شد. میزانسن های رنگارنگ و ریتم درست، مانع از کسالت مخاطب. دکور در خدمت نمایش. بازی و بالاخص پاساژهای حسی در زمان تغییر شخصیتها توسط بازیگران، بدون نقص و تماشایی.
تنها نقدی که دارم، به متن نمایش است. آن هم شاید صرفا ناشی از سلیقه و یا برداشت شخصی باشد. اساسا به هرگونه سیاه و سفید، مثبت و منفی یا خوب و بد نشان دادن کاراکتر ها در نمایشهایی که محتوای روانشناختی دارند نقد دارم. تأکید میکنم، در نمایشهایی که دغدغه پرداختن به روان آدمی را دارند. پدر، مادر، معلم، کارفرمای کافه، کارفرمای هتل، هر یک با «نشان» های درونی خودشان دست به گریبانند. اینکه چرا آنها و یا حتی خود ما، سر از تیمارستان در نیاورده ایم شاید به این دلیل بوده که خوب میتوانستیم «نشان» درونمان را جور دیگری نشان دهیم...
لذت بردم و برای کلیه عوامل گروه ارزوی موفقیت میکنم.