چند هفته ای هست که از اجرای نمایش "امان" میگذرد،مدتی قبل هم "هیدن" را دیده بودم.از سبک و فرم اجرای هر دو لذت برده بودم.هر دو با استقبال جامعه ی روشنفکری و هنری و دریافت جوایز متعدد داخلی و احتمال جوایز خارجی روبرو شده بودند.و اساسا سوژهای اینچنینی میتوانند هم جوایز رو درو کنند و هم سوت و کف و هورای تماشاچیان تئاتر(چه زن و چه مرد)را بهمراه داشته باشند.اما الان ته ذهنم این زمزمه جریان دارد که...‌‌در زمانه ای که جای ظالم و مظلوم عوض شده است و در دنیایی واضحا زن سالار، آیا در جامعه ی نمایشی تابوشکنی پیدا میشود که از تنهایی و رنج مردان هم سخن بگوید؟!مردانی افسرده و نزول کرده که: در دهه ی پنجم زندگیشان،به حکم بازیهای حقوقی و وکالتی نه تنها جایگاه اجتماعی و خانوادگی و تمام مایملک و دارایی خود را از دست داده اند بلکه برای سالهای بعدی نیز قرار است زیر بار تعهدات مالی قرار داشته باشند تا شاید دوباره بتوانند به نقطه صفر برسند...تا شاید آرزوی برباد رفته ی ایام جوانی خود را برای داشتن عشق یا خانواده ای رویایی از نو سر بگیرند!...