بعد از تماشای نمایش، با یکی از دوستان به گفتگو نشستیم و در آنجا گفتم که علی جهانجونیا، جایگاه و وظیفۀ خودش را در تئاتر می‌شناسد و می‌داند کجای تئاتر و نگرشش به ادبیات دست‌نخورده باقی مانده، می‌رود و همان‌جا را هدف می‌گیرد. من نمایشنامه را دوست نداشتم امّا جسارت نحوۀ اجرایش، سلیقۀ واقع در میزانسن‌ها و طراحی صحنه‌ را چرا.
طراحی نور را حداقل در شب اول اجرا، پر از اضافه‌کاری دیدم که حواس‌ را از جریان اصلی دیالوگ‌ها پرت می‌کرد، موسیقی پایانی خوب و وضعیت دپوی سالن شهرزاد (شکم داشتن پرده‌ها را نگویم) فاجعه بود.
منتظر کارهای بعدی شما عزیزان هستم.