نمایشنامۀ فاطمه رحمتی زیبا و لذتبخش است، بازیها تماشایی بودند و در مجموع تجربۀ خوبی برای مخاطب خواهد بود. کارگردانی امّا ضعفهایی دارد که بازگو کردن تمامیاش در یک پیام، لطفی نخواهد داشت.
مسئلۀ دیگر: گنجاندنِ شوخیهای روز اینستاگرامی در متن (که دو روز هم قدمت ندارند)، شاید سبب خندۀ مخاطب شود امّا در تضاد با موقعیتهای دراماتیک کار است و حواسِ مخاطب را از احساس خالصانۀ واقع در متن دور میسازد، راههای بسیار هنرمندانهتری نیز برای کسب رضایت مخاطب وجود دارد، و متنی که اینچنین بهخوبی توانایی درگیر کردن احساسات مخاطب را دارد، احتیاجی به این روشها ندارد، هرآنچه که «لوندر» میخواست به آن برسد، در روایت حضور داشت و کافی بود.
همچنین پرفورمنس آلمانیها بسیار دیدنی و بهجاست.
در نهایت، خسته نباشید و ممنونم که تئاتر میسازید.
برخلاف تمامی نمایشهای اخیری که دیدهام، نکته قوت «دیوارها» نمایشنامهاش بود، نمایشنامهای که هم دغدغه اجتماعی کارگردان را بیان میکند و هم سوار بر موج دغدغهمندنمایی نیست، تیم اجرایی جملات شعاریای را بر متن تحمیل نکردهاند تا متن را با شرایط امروز ایران وفق دهند.
بازی آقای راهنما حیرتانگیز بود، در حدی که ایشان و بازیشان را به خاطر سپردم تا در ادامه هم دنبالشان کنم، آنقدر اجرای خوبی داشتند که اختلاف سطح بازی دو شخص دیگر به صورتم خورد، با اینکه هر سه سطح خوبی از لحن و بیان را دارا بودند اما اگر برای نقش اوّل، بازیگر سطح بالاتری انتخاب میشد شاهد نتیجه خیلی بهتری میبودیم.
همچنین سطح خوبی از کمدی سیاهی را شاهد بودم که به ذات در متن بود و در بازیها به خوبی نمایان شده بود.
از اینها که بگذریم، باقی چیزها برای من آنقدر قرص و محکم نبود، دکور و میزانسنِ دکور میتوانست با حالت های دیگری جایگزین شود، بازیگرها تقریبا میزانسن فکرشدهای نداشتند و صحنه از قابهای مناسب تهی بود، خارج شدن مداوم بازیگران از خط نوری به اثر هیچ جلوهای اضافه نکرد، نگاههای مستمر بازیگران به دیوار چهارم بر هر دیالوگِ سیاسی، سراسر کلیشۀ تئاتری بود. صحنه نهایی و اوج نمایشنامه هم به نظرم حیف شد، میتوانست خیلی تکاندهندهتر باشد.
با همه اینها، من لذت بردم، تئاتر «دیوارها» بیعقده و بیسروصدای بیهوده است، کارِ خودش را میکند، به بستهبندی و کاغذکادو پیچیدن دور خود فکر نمیکند، روی صحنه راحت است.
با آرزوهای خوب برای تیم اجرایی.
این بسیار قابل تحسین است که با سرازیر کردن مخاطبان عام هنر به هنر منزوی تئاتر و فهم سلیقه مخاطب، در حال گسترش تئاتر ایران هستیم. اگراهای پرهزینه و پرزحمت و پرعوامل را شاهد میشویم، این اثر نیز در همین دسته بود. در ساخت کوشا بود، حاصل ساعتها تمرین که بیشیمی رابطه صحیح در عوامل به وجود نمیآید. این کار از نظر جلوه بصری بهترین چیزیست که تا کنون در تئاتر ایران دیدهام، میزانسن و طراحی دکور و نور و موسیقی و لباس و گریم، در نهایت قوّت خود بود، بازیها هم در جای خوبی قرار داشت. امّا چیز دیگری در ادامه حال مرا گرفت. ریتم کوبندۀ اولیه اثر من را به یک اثر به یاد ماندنی امیدوار کرد، یعنی همانوقت که محور نمایش بر جلوه بصری و فرم بود، وقتی ریتم میافتد و از کوبش بصری کاسته میشود، ما به سطحی تا حدود بسیاری شعاری از دیالوگها و ناپختگی نمایشنامه میرسیم، نمایشنامه روی کاغذ هیچ حرفی برای گفتن ندارد، قصه قدرتمندی نمایان نمیشود، به جای نقد اجتماعی به سطرهای توییت میماند. کاش همانقدر که به فرم تئاتر تاکید میورزیم به محتوا و ارائۀ محتوایش هم حساس باشیم. این متن به سادگی با استفاده از قابلیتهای ادبیات ابزورد میتوانست در نقد اجتماعی و در نتیجه ایجاد احساسات در تماشاگر، دهها برابر غنیتر شود، امّا افسوس.
خوب است که تئاتر میسازید، از شما و زحماتتان ممنونم.