"گوش کن جاده صدا می‌زند از دور قدم‌های تورا..."

نمایش تو جاده ایی قرار می ده مخاطب رو که بی اختیار تا انتها هم پای قصه ایی میشه که شاید قصه تکرار روایتی است نو زحمت کار و گروه آقای نادر رجب پور کاملا تو حرکات و فرم نمایش مشهود بود
من شامگاه آدینه به تماشای روایت نشستم و فقط یک تاسف که نمی دونم بلیت اجرا توی سایت 10 هزار تومن خورده ولی رایگان بود ورودی نمی دونم حالا این اتفاق هر شبه یا ٱن شب بخاطر اربعین چنین شد که سالن مملو بود ا ز بیشمار افراد غیر هنری و تئاتری که اشباهی بجای پیک نیک و پارک اومده بودن تالار وحدت از بچه 20 روزه تو بغل که حین نمایش میزد زیر گریه تا مسئولی که ادون وسط بیاد مادر بچه رو از اون وسط به بیرون هدایت کنه تا گوشیهای بیشماری که وسط اجرا زنگهای نوحه و پاپ .... پخش میکرد تا دوستانی که تالار وحدت و نمایش صحنه رو با سینماهای دور میدون انقلاب و فیلم های آبگوشتی اشتباه گرفتن و حین نمایش پاکت چیپس و پفک باز میکنن و از این سر صندلی به اونور تعارف...!!!!
واقعا حیفه کاری که واقعا حرفی داره برای گفتن با یه فضا سازی خیلی رئال!!! از اونور بوم بیوفتیم