در آستانه‌ی آغازِ «ناگه آن»؛ خوشحالم که دوباره به تماشای کار دوستی می‌نشینم که جهانش را با دقت، صداقت و جسارت بنا می‌کند.
کار مرتضی کوهی برای من یادآور آن نیروی خلاقه‌ای است که تئاتر، در لحظه‌های تعیین‌کننده‌اش، پدید می‌آورد؛ لحظه‌ای که بیننده را از سطح تجربه به لایه‌ی اندیشه نیز می‌برد.

برای گروه نمایش، آرزو می‌کنم این اجرا، مسیری باشد رو به سوی روشنی، هم‌افزایی و کشف‌های تازه.
امیدوارم «آن»ی که در بطن این اثر زاده شده، در تجربهٔ تماشاگر نیز به شکلی یگانه پیوند بخورد. می‌بینمتون...