اصلی ترین انگیزه ای که برای دیدن این فیلم می تونستم داشته باشم (علی رغم نقدهای منفی که در موردش بود و بر حذر داشتن های دوستان!) حضور «مهدی هاشمی» به عنوان بازیگر نقش اول بود. هاشمی همیشه جوری بازی می کنه که فیلم حتا اگه بد باشه، با حضورش دیدنی می شه (آقایوسف و هیچ رو هم به همین دلیل دیدم و از بازی هاشمی لذت بردم). پس تا این جا همین حضور مهدی هاشمی، نقطه ی قوت فیلمه.
اما در مورد خود فیلم... به نظرم کافیه به اسم «علی عطشانی» نگاه کنیم تا قضیه دستمون بیاد! عطشانی سوژه های خوبی رو برای فیلم کردن انتخاب می کنه، تا یه جایی هم کار رو خوب پیش می بره اما یه دفعه انگار خودخواسته همه ی اون چیزی رو که درست کرده، می زنه خراب می کنه. اصراری که بر گنجوندن شعارهای مختلف توی فیلم هاش داره شاید یکی از عوامل این خراب کردن باشه.
یه خوبی دیگه ی تلفن همراه رئیس جمهور داستان داشتنه. گرچه داستانش جاهایی دچار ضعف می شه و چندان هم قوی جلو نمی ره.