نقد نوشتن بر روی این نمایش کار بسیار دشواری ست ، گاهی اینکه چه چیز روایت می شود از اینکه چطور روایت میشود بسیار مهم تر است ، اینجا بحث روی بازی ها ، دکور ، نور ، شیوه کارگردانی و ده ها پارامتر نمایشی ، جایی ندارد هرچند هرکدامشان بسیار خوب هم باشند ( مانند مونولوگ پایانی که واقعا بی نظیر بود )... بروید این نمایش را ببینید ، اشکهایتان را با پشت دست پاک کنید و بدانید قصه ی آدمها در لحظه نوشته میشود.
از کارگردان این اثر، جناب میری و گروه نمایشی بسیار سپاسگزارم ، از آنجایی که خودم حدود یکسال با قصه ی کودکان اصلاح و تربیت روزگار گذراندم ، می دانم هر کس سر سفره غصه های پشت نرده بنشیند ، درد بی درمانی را برای همیشه با خود حمل خواهد کرد ...