معلمِ من ستایشش از انشای من را به این ترتیب نشان داد که گفت آنرا باصدای بلند بخوانم. شاید او با این کارش به من کمک کرد تا وظیفه و مشغله آینده ام را برای خودم معین کنم. اما به احتمال قویتر وقتی که انشایم را مینوشتم به یکباره و بصورتی غیر منتظره پی بردم که نوشتن چه قدرت رهایی بخشی به آدم میدهد. نوشتن به آدم این قدرت را میدهد که وارد زمانهایی شوی که در زندگی واقعی دور از دسترس هستند، حتی ورود به ممنوع ترین مکانها. فراتر از این، نوشتن این قدرت را به آدم میدهد که هر کسی را به مهمانی خود دعوت کنی.

روح پراگ. ایوان کلیما. خشایار دیهیمی. نشر نی.