به یاد دارم زمانی که به این تئاتر های آزاد تخت حوضی مانند "ازدواج در قهوه خانه" اعتراض میکردم بسیاری از عزیزان میگفتند اینها هم حق اجرا دارند و فضای تئاتر و هنر متعلق به همه است!!!!!
اینجاهاست که شاید به طور ملموس فابل درک باشد که اینگونه نمایشهای سخیف چه بر سر فضای تئاتر می آورد!!

خدا رو شکر، شبکه سنگها در جیبهایش را دیدم، صدای قهقهه و دست زدن و سوت زدن(!)ای در کار نبود.
ولی براستی، ریشه این ناهنجاریهای رفتاری از سوی مردم ما، در چیست؟
لزوماً تماشاچیان این نمایش شناخته شده ، به لحاظ سبک کار،نام کارگردان و تماشاخانه، همان مخاطبین تئاترهای روحوضی نیستند.
آن تیپ کارها، جایگاه خود را میان مخاطبینشان پیدا کرده اند و افرادی از آنها استقبال می کنند، که مقصد و هدف همان کارگردانان تئاتر رو حوضی هستند ولی در مورد این کارها چه باید گفت؟

من فکر میکنم خانم نجاتی اگر فضای شادی در جامعه ی ما بیشتر بود به این فضاها که میرسیدیم تخلیه بودیم و به شوخی های کوچک این نمایش با این شدت و حدت نمیخندیدیم.