لطف دارید جناب کاوه خان. البته که ما هم در جهت بازار گرمی ننوشتیم

:)

جناب حنابی، من با فحوای نوشته ی شما موافقم اما اجازه می خوام بگم به عقیده ی من (که همیشه از دوستداران کوهستانی هم بودم) دست بر قضصا این کار اثری شاخص و قابل تأمل در کارنامه ی آقای کوهستانی نیست. به دلیل اینکه در سالگشتگی من به لحاظ تکنیک اجرایی تنها ملغمه ای از تجربه های پیشین کوهستانی رو دوباره در بستر داستانی جدید دیدم. به عقیده ی من سالگشتگی (بازهم تأکید می کنم به لحاظ شیوه ی اجرا و قابلیت های اجرایی) یک دیوار چهارم دوم بود. تکنیک های فاصله گذاری که زن و مرد در هم تحلیل می روند یا نریشن صدایی که در روند نمایش تبدیل می شه به صدای درونی کارکتر، همه و همه در دیوار چهارم (که به شدت معتقدم اثری شاخص و قابل تأمل در کارنامه ی آقای کوهستانی است) یا در ایوانف تمامن پیش تر تجربه شده. اینکه آقای کوهستانی صرفن خواسته در خلوت خودش نمایشنامه اش رو اجرا کنه که به هیچ وجه اشکالی نداره ولی اگر بخوایم در رابطه با اینکه سالگشتگی آیا چیزی به قابلیت های اجرایی تئاتر ما اضافه می کنه (که معتقدم دیوار چهارم می کرد) یا آیا تجربه ی جدیدی در کارهای کوهستانی محصوب می شود یا نه فکر می کنم جای بحث دارد.
درود بر شما

جناب حیدری، بنده هم اهمیت این اثر رو در موضع گیری مولفش دیدم وگرنه به لحاظ زیبایی شناسی شکلی، کارهای کوهستانی اساسن نزدیک به هم هستند (که این هم البته به نوعی مخصوص خود اوست). به هر حال به اعتقاد من این اثر در حوزه تالیف یک نقطه عطف در کارنامه کوهستانی محسوب می‌شه. دیوار چهارم هم البته بسیار اثر شاخصی بود منتها در حوزه اقتباس. (و همین طور ایوانف) به نظر من لذتی که دیدن این اثر ایجاد می‌کند متفاوت از انواع لذت های دراماتیک مرسوم بلکه به نوعی لذتی مابعد دراماتیک است.