می دونم خیلی از این نمایش گذشته و دیگه اجرا ندارید دوستان ولی حرفی تو دلم مونده که باید بگم:

گاهی یه نمایش میتونه اون قدر وارد دنیای واقعی شما بشه که دید شما رو نسبت به تمام معیار ها از جمله شادی و غم عوض کنه. این اتفاق برای من و این نمایش هم افتاد. چند روز پیش تو خونه نشسته بودم. یهو از اتاق برادرم صدای آهنگ ناری ناری اومد! من اصلا آدم احساسی نیستم روز تماشای نمایش هم احساساتی نشدم ولی برام عجیب بود که به محض شنیدن این آهنگ اشک از چشمام سر خورد روی گونه هام! حال عجیبی بود. داشتم گریه می کردم. برای کی؟ برای دخترک عاشق علیرضا روزگار؟ دخترکی که قراره برای بالای دار؟! نمی دونم فقط می دونم نمایش شما مفهوم شادی و غم رو با هم مخلوط کرد و برداشت های ذهنی من رو به هم ریخت. هنر یعنی همین.