چرا بازگشتم؟
"تیوال یک شبکه ی اجتماعی و هیچ شکی نیست (نسبی گراها بخوانند:گمان می کنم) که هر شبکه ی اجتماعی برای خودنمایی و انواع پُز و ژست ها و شات های مختلف از جمله ، دست راست و چپ به کمر ، پا رو پا پشت به طبیعت ، پا رو پا رو به طبیعت ، نیم نگاه به افق به همراه ........ کنار مسجد شیخ لطف الله ،.....،.....،......،..... شکل می گیرد و بسیار دور از ذهن است که فردی ، در یکی از این سایت ها فعالیت کند و هدفش چیزی به غیر از این باشد. حال می خواهد نخست وزیر صوفی ، چپ رادیکال بی سازمان ، روشنفکر کتابدار چپ نو ، فمنیست بزک کرده ی سرخوش ، بورژوای فرهنگی کافه نشین ، فعال سیاسی شبکه یکی ، فعال نوبل بگیر حقوق بشری ، مترجم نزار قصاب ، نویسنده ی آزادی خواه ارشاد شده ، شاعر کارت پُستالی ، کارمند اتو خورده ی بیکار ، فراش سرطانی مستمری بگیر ، کلاش چرب زبانِ رانت خوار ، فراری مدرسه رفاهی ، دختر افلیا نمای دم بخت ، خیابان میر داماد بی عروس ، پسر خوشبخت نمای بار زَن بدبخت ، سی گاری پر از علف پشت دانشکده ، زن مطلقه ی عاج نشین ، مرد فرشته نشین و یا در هر گروه و اجتماع دیگری و گری که قرار بگیرد. سردمدار و فرمانده ی جاسوس و جنایتکار این شبکه ها فیس بوک است که به قول یک چپ بد دهنِ دو آتیشه " درمانگاه سرپایی التیام بخش شکست ها ، حسرت ها، عقده ها و حسادت ها و کمبود ها و توسرخوردگی ها و تحقیر های درونی و بیرونی ؛ مجالی برای ادای همه چیز را در آوردن و ژست همه کس را گرفتن " لذا این سایت نیز از این قاعده ی شبکه های اجتماعی مستثنا نیست.”
این قسمت قابل انتشار از نوشته ی خود فاعل سانسور شده ی به طبع مفعولی بود که برای دوست هم پیاله ای نوشته و دلایلم برای عدم فعالیت در تیوال برای او مطرح کرده بودم. اما بازگشتم. چرا؟ چون درمانگاهی نیافتم.


از: خود