وای؛ دخترم
در این راه بسیار و ناهموار؛

نبودنت در آغوشم

باریست بر دوشم به سنگینی کوهها

و من خسته و آماده فرو افتادن؛

محکومم به رفتن

مجالی برای شکستن نیست

لاشخورهای فرهیخته این اجتماع سیاه

بر فرازم می چرخند

افتادن ... دیدن ادامه ›› همان و خوراک بزم عیاشان شدن همان

بریده ام ولی لبریز از میل رسیدن ؛

تورا می بینم

در انتهای این کویر خاموشی

ایستاده ای و به رویم لبخند می پاشی

دستانت پر است از نوازشهای کودکانه

خستگیهایم را به در خواهی برد

و خواهم خندید

با هم

خانه ای خواهیم ساخت امن

روشن از نوای مهربانی

و گرم از شوری رویایی

میخواهم برسم

لبخند میزنم و کمر راست میکنم

این برزخ تنهایی خوابیست رو به بیداری

روزی خواهم رسید

روزی که در چشمان ابری ام

خورشید خواهد تابید