جِیک: دلم تنگ شد – شان بچه که بود افسردگی و این‌جور چیزا داشت؟
کشیش: نه، اصلاً – کارد بِهِش می‌زدی متوجّه نمی‌شد – تو دنیای دیگه‌ای سِیر می‌کرد – دنیایی که تو مغزش ساخته بود – می‌دونی، تخیّل تو این کشور می‌تونه نفرین باشه.

جونز، مری. پاره‌سنگ در جیب‌هایش. ترجمه‌ی حمید احیاء. تهران. نیلا. 1385. یکم. ص. 46.


+ همه «استون»بازاش!
+ آخه این چه سِحریه؟! چه جادو و جنبلیه؟! آبان تموم شده! هنوز که هنوزه...