با احترام به همه بزرگان و اهالی تئاتر
مدتیست موضوعی ذهن منو مشغول کرده و اونم اینه که الان چند صباحیست که بعضی از اهالی تئاتر به دوباره سازی و تکرار نمایشهای قبلی خود دست زده و می زنند که تعدادشون هم کم نیست از محمد یعقوبی عزیز گرفته که دو نمایش زمستان 66 و خشکسالی و ... خود را مجدداً اجرا کرد که این یکی برای بار چندم بود تا همایون غنی زاده برای نمایش ددالوس و ایکاروس تا کیومرث مرادی برای شکلک تا حمیدرضا آذرنگ برای دولیتر در دولیتر صلح همینطور خدای کشتار علیرضا کوشک جلالی و نمیدونم بگید اگر این سیاهه ادامه داره
این موضوع از طرف این عزیزان به صور مختلف توضیح و یا شایدم توجیه شده مثلن فرصتی برای تماشاگری که این نمایشو از دست داده یا اینکه اجازه اجرای دیگر کارهام و نمایشنامه هام داده نمیشه و ...
یک وجه این موضوع برای بعضی افراد مثل من میتونه یه فرصت باشه که این نمایشهای موفقو از دست دادیم و میتونیم اونها رو ببینیم ولی واقعن قضیه به همینجا ختم میشه؟ شما این موضوعو چه شکلی می بینید؟ ایا این موضوع بنوعی تداعی کننده این حقیقت نیست که ما کم کم داریم بامشکل متن در نمایش مواجه میشیم ؟ آیا اون بلایی که درسینما بهش دچار شدیم و اون فقدان یا بحران فیلمنامه مناسب است بنوعی در حوزه تئاتر هم نمود پیداکرده؟ ایا امروزه و با وجود ویدیوی بعضی از این نمایش ها که کم کم داره فراگیر میشه دیگه امکانی برای از دست دادن نمایشی وجود داره؟ بحث میرایی نمایش که یکی از بارزترین وجوه و شایدم مهمترین شاخصه این هنر باشه این وسط چه شکلی پیدا می کنه؟
به شخصه اگر چه آدم بدبینی هستم ولی امیدوارم که نظریه ام خطا باشه؟ شما چی فکر می کنید بنظر شما این مورد نگران کننده است یا خیر و یا میشه از جنبه های دیگه از جمله مسایل اقتصادی سانسور و یا جنبه های دیگه بهش نگاه کرد سپاسگذار میشم اگه در این بحث کوچولو شرکت کنید.