دو مطلب درباره این نمایش با توجه به دو سه نظر از دوستان به نظرم می رسه.

1- قیمت گذاری مختلف بخش های سالن در برنامه های هنری مثل تئاتر، کنسرت، اپرا و ... کاری مرسوم در همه دنیاست. شاید این که در ایران در تئاتر کمتر انجام شده باعث شده دوستان حس غریبی نسبت بهش داشته باشن. این به معنی تبعیض طبقاتی نیست. بلکه اگر درست انجام بشه حتی مصداق انصاف در حق مخاطبه که این حق رو به مخاطب می ده با توجه به اهمیت شخصی کارها برای بودجه اش برنامه ریزی کنه با اگر جای دورتری برای تماشا باقی مونده دست کم به اندازه افرادی که جای مناسب تری دارند مجبور به پرداخت نباشه.
2- انجام کار خیر یک تصمیم شخصیه که هیچکس حق نداره برای انجام یا انجام ندادنش و از اون مهمتر میزان انجامش کسی رو بازخواست کنه. به نظرم قشنگ نیست از خود ما پرسیده بشه چرا بخشی از درآمدت رو به خیریه دادی و همه اش رو ندادی! یا نسبت به نیت ما شبهه ایجاد بشه... باید سعی کنیم جایگاه و حدود قضاوتمون رو بشناسیم.

کار خیر هر اندازه هم که باشه جای ستایش داره و من به سهم خودم از این گروه برای این تصمیم تشکر می کنم.

کاش بعضی از گروه های محترم که دارن زحمت می کشن و کار هنری انجام می دن و همه هم دوسشون داریم توجه کنن که جایی مثل تیوال یا هرجایی که می شه درباره کارشون اطلاعات گرفت و صحبت کرد براشون یه فرصته. این که کسی راجع به سالن یا گرمای هوا یا خوبی ها و کمبودهای کارشون صحبت می کنه قطعا از سر دشمنی یا آسیب زدن به کار نیست بلکه برای علاقه به اینه که مشکلات حل بشه و همه چیز بهتر بشه.
شاید همین محیط ها باعث شده نسبت به چند سال پیش تئاتر دیدن و علاقه مند تئاتر بیشتر بشه.

یک نکته ای فکر من رو مشغول کرده دوستان. نکته ای که فکر می کردم ساده است اما هم توی جوامع دنیای واقعی و هم در محیط های مجازی (مثل فیسبوک، تیوال و ...) کم و بیش می بینم. گفتم با دوستان در تیوال به صحبت بگذاریم.

اینکه یک رفتاری در جایی می تونه درست و همون رفتار در جای دیگه ای می تونه نادرست باشه. مثلا با صدای بلند خندیدن توی خونه و جلوی تلویزیون یک تاثیر داره و درست همون کار در یک محل عمومی مثل مترو تاثیر دیگه ای. به شوخی گرفتن مسایل هم همچین چیزیه. توی صفحه شخصی مون حق ماست ولی توی صفحه رسمی یک تئاتر و درباره فعالیت ها یا اشخاص اون تئاتر دیگه حق طبیعی ما نیست چون اون گروه هم حقوقی در صفحه رسمیش داره.

به این فکر کنیم... چقدر دوست داریم وسط یه صحبت جدیمون یک نفر بزنه زیر خنده و با شوخی گرفتن حرفامون جهت و تاثیر صحبت ما رو عوض کنه؟! در این حالت حس نمی کنیم داره بهمون بی احترامی می شه؟

موافقید؟

با احترام به نظر جناب عربی و از اونجا که از مساله مهمی صحبت به میون آوردن ترجیح دادم توضیحی درباره اجرای چندباره تئاتر یا به عبارتی "رپرتوار" بدم.

اجرای دوباره و چندباره یک نمایش در بسیاری از کشورهای پیشگام در هنر نمایشی نه تنها اشکالی محسوب نمی شه بلکه امری بدیهی و روزمره است. ما انگار خودمونم باورمون شده که اینقدر دایره مخاطب تئاترمون کوچیکه که یک نمایش در سی شب اجرا با حدود نهایت هفت هشت هزار نفر که خودمون هم جزوش بودیم دیگه کارش رو کرده و هر کسی می شده دیگه اون کار رو دیده... فراموش نکنیم که توی یک شهر با بالای ده میلیون نفر جمعیت زندگی می کنیم! پس هنوز خیلی ها حق دارن با دیدن یک تئاتر خوب وارد این دایره بشن.
از این گذشته از نظر من دیدن دوباره یک تئاتر خوب فرصت ارزشمندیه که من درباره خیلی از تئاترها که دیدم حسرتش رو می خورم... کاش خوبان دیگه هم مثل آقای یعقوبی کارهای خوبشون رو رپرتوار می کردن.

و فراموش نکنیم تماشای اجرای نفس به نفس یک نمایش که ذات تئاتره با تماشای فیلمش (که اون هم خالی از لطف نیست و جای خودش رو داره) قابل مقایسه نیست.

یکی از بهترین نمایشهایی که دیدم. نمایشنامه و کارگردانی بسیار خوب و بازی های قدرتمند برای تماشاگر یک تجربه موندگار می سازه.
خوشبختانه هیچ یک از دو اجرای قبلی رو از دست ندادم... و یک هیجان مضاعف برای دیدن احمد مهرانفر در این اجرا با این بازی عالیش توی پاینخت.