خیلی یادم نیس اصلن چی شد که رفتم این نمایش رو دیدم. شاید نظرات کاربران تیوال، شاید اسم نمایش. به هر حال رفتم. یه آموزشگاه بازیگری، طبقه سوم یه ساختمون قدیمی، یکی از اتاقاشو آوردن دیوارا رو رنگ سیاه زدن. پروژکتور و وسایل نورپردازی گذاشتن. واسه تماشاچیای نگون بخت هم یه سکوی پله ای گذاشتن که وقتی می‌شینی روش پاهات مچاله می‌شه تو شکمت. نه تهویه‌ای، نه محض رضای خدا کولری، هیچی.
حالا اینا همه به کنار. به جز مده‌آ، بقیه بازی نمی‌کردن که، فقط آه و اوه می‌کردن. خب ما هم تو زندگیمون خیلی ترسیدیم ولی اینجوری آه و اوه راه ننداختیم. خیلی رو اعصاب بود.
تاتر که تموم شد اونجا نه کافه‌ای داشت نه حتا یه بالکن واسه هواخوری.
من به دوستان آموزشگاه باران دوستانه توصیه می‌کنم که اگه می‌خوان تاتر مستقل داشته باشن خب داشته باشن. خیلیم حرکت قشنگیه. ولی یه حداقل استانداردایی رو رعایت کنن.
و نکته‌ی آخر اینکه وقتی تماشاگر به چیزتونم نیست خب می‌شه دفه‌ی اول و آخرش که بخواد بیاد اونجا.