زمانی که سالن تاریک روشن می شود و بازی ها جان تازه می گیرد ، من به جای نگاه کردن به بازیگران، نگاهی به نگاه تماشاگران می اندازم تا ببینم آیا آن ها هم به اندازه من ذوق زده شده اند از بازی ها ، موسیقی و نورپردازی و خیلی چیزهای خوب دیگر این نمایش یا نه !؟ تماشاگری را می بینم با موهای بور ، فارسی زبان نیست ، از خنده شانه هایش میلرزد . جوانی را می بینم که چشمانش را تیز کرده و بطری آب در دست خم شده است به سمت صحنه و زوجی که کم کم چرتشان قوام پیدا می کند! گاهی اوقات آنقدر انرژی در بازی بازیگران می بینم که دوست دارم در پایان نمایش به هنگام دست زدن اسم آن ها را هم بلند بلند فریاد بزنم . دوست دارم من روبروی خانم برومند و آقای شاه محمد لو تعظیم کنم و از تعظیم آن ها خجالت نکشم . کاش اصلا نمایش هایی را که روی صحنه می رود و از آن ها انرژی و انگیزه و امید می بارد را نقد نکنیم ، کاش فقط نیمه های پر لیوان را ببینیم .