"باورتون نمیشه چقدر چشاش خوشگل بود" خرگوشه رو نمیگم .. احسان گودرزی رو میگم ..
چقدر رنگ چشاش ، رنگ صداش و رنگ بازیش آشنا بود..انگار خودمن بود .."حتما بودین تو این وضعیتا.." "یه نگاهی بهم انداخت که تا مغز استخونم تیر کشید بعضی نگاهایی که به فیل‌َم بکنی زانو میزنه ازین نگاههایی که مثل کراک تیکه تیکه ات میکنه" .. بخصوص وقتی با تمام وجودش برات حرف بزنه ..نگات کنه ... از چیزایی بگه که برات مثل تصویر تجسم میشه ...میری وسط ماجرا ... میشی تیکه ای از خود داستان.. میشی خود ِ خودش ...
عشق ، رنج ،اعتراض ، رویا ، غیرت،خشم ،ضعف ، عقب افتادگی ، جهل ، نادانی ، مرگ و....همه رو هرچند میون مشتی جمله و کلام ، لحظه لحظه حس میکنی ..وقتی در یک فضای خالی بدون هیچ اسبابی و تنها با موسیقی صدای نفس ها همراهی
میشه تئاتری رو زندگی کرد ... میشه ساده و راحت ، لذت فراموش نشدنی از یک نمایش خوب رو به مخاطب هدیه کرد ...وقتی تئاتر را از تشریفات بیهوده بیرون کشید و به عمق معنای آن نفوذ کرد میشه حرف امروز را زد بدون اینکه تکراری شد ..
مثل شلوار جین آبی ، نمایشی مونولوگ با اعتبار متن مسنجم خلاقانه وجذابش با بازی خوب بازیگرش و با انتقال بی بدیلِ حس ِ جاری اش ، بی شک یکی از بهترین تئاترهای در نوع ... دیدن ادامه ›› خودست ...
تئاتری که وقتی از آن بیرون می آیی احساس میکنی خود قبلیت نیستی ... حداقل کمی به خودت نزدیک تر شدی ..
اونقدر بهت تلنگر خورده که دیگه نمیشه یادت بره چی دیدی ، چی شنیدی مثل وقتایی که میدونی باید بری اما وای می ایستی " اخه خیلی وقتا لزومی نداره چراغ سبز عوض کنی چون همه ی دنیات کنار دستته "..وای می ایستی و فکرمیکنی ... فکرمیکنی و نگاه میکنی به تمام چیزهایی که برای انسان بودن لازمه اما فراموش میکنیم ..

درود بر احسان گودرزی و اینبار با آرزو برای ما مخاطبانش برای دیدن کارهای بعدی او هرچه زودتر

نیلوفر ثانی
19 اردیبهشت 93
------------------------
متنهای داخلی ".." عینا از متن نمایش گرفته شده ست...