پس از دیدن نمایش های پلکان هادی مرزبان و سیندرلای جلال تهرانی و ... بر من اثبات گردید که کارگردانانی که قصد دارند در صحنه اصلی تئاتر شهر اجرا داشته باشند سعی بر جذب حداکثری مخاطب داشته و در پایان اجرا، هم مخاطب خاص و هم بیننده عام از اجرا رضایت ها و انتقاداتی دارند. نمایش دن کامیلو نیز از این امر مستثنی نبوده و تمام تلاش خود را در جذب حداکثری تماشاگر به کار برده است. نمایشی که هم روایت می کند و قصه ای منسجم دارد و هم با تکرار شوخی های پیش پا افتاده و گاهی مبتذل تماشاگر عام را نیز مسرور می گرداند. نمایشی که هم تقابل کلیسا و چپ ها را مطرح می کند و هم با فحش های رکیک حس آنارشیستی خود را به ساده ترین نحو به بیننده منتقل می سازد. نمایشی که هم از نمادهای Conceptual استفاده می نماید و هم با شوخی های مبتذلانه دل مردم را بدست می آورد. اگرچه جذب حداکثری تماشاگر همان مدینه فاضله ای است که هدف غایی این مدیوم می باشد اما نباید آن را با ابتذال اشتباه گرفت. کوروش نریمانی برای ایجاد بار کمیک نمایش دست به هر اقدامی می زند. دیالوگ ها را اینقدر تکرار می کند تا تماشاگر را به خنده آورد در صورتیکه کارگردان وظیفه خطیرتری را بعهده دارد . کار خنداندن مردم به شیوه هایی هزل گونه و مبتذل را ایرج میرزاها در هرزنامه هایشان به خوبی انجام داده اند. و اما جدا از نکات منفی دیالوگ ها، اجرا از نقاط مثبت فراوانی نیز برخوردار است. بی شک اجرای بی نقص بازیگران از دید هیچ بیننده ای پنهان نماند و سیامک صفری هرچقدر در اجرای " ناقوس ها برای چی ن به صدا در می آیند؟ " ( که در ساعت 18 در تالار حافظ به روی صحنه می رود ) ضعیف عمل نمود در این اجرا سنگ تمام گذاشت و هوتن شکیبا نیز بار دیگر نشان داد که در اجراهای فانتزی به درجه ای فائق آمده که تحسین همگان را بر می انگیزد. نریمانی تعمدا در این اجرا برای نشان دادن قدرت مردسالاری و نقش کم رنگ زنان در جامعه از آن ها کم تر بازی می گیرد و بار اصلی اجرا را به دوش مردان می نهد و به همین دلیل از الیکا عبدالرزاقی کم تر استفاده نموده است ولی ای کاش به جای بعضی صحنه های بی کاربرد شاهد هنرنمایی بیشتر خانم ها سپاه منصور و عبدالرزاقی می شدیم.یکی از ترفندهای بسیار زیبایی که نریمانی در این اجرا به کر گرفت استفاده از خود بازیگران برای تغییر صحنه بود که نه تنها باحالتی واقع روبرو بودیم بلکه این امر به انسجام قصه کمک نمود و تماشاگر از ابتدا تا انتهای داستان بدون گسست به تئاتر نگریست. استفاده از میزانسنی ساده و تکیه بر توان بازیگری یا نزدیکی به تئاتر Poor Theatre از دیگر توانایی های کوروش نریمانی به حساب می آید. موسیقی متن نیز ... دیدن ادامه ›› بدون غلو نمایی و صرفا در جهت تغییر صحنه ها استفاده شد و نه برای برانگیختن تماشاگر.
و در مجموع با تمامی مباحث مذکور دن کامیلو تا حدودی همه را راضی نگه داشت.