چیزی که در این نمایش برام خیلی جالب بود، نقطه اوج بسیار بجای اون بود؛ لحظه گریه بهمن و پاسخ احساسش از طرف آقاجون که خیلی بموقع و درست در زمانی که تماشاگر از لحاظ ذهنی و حسی آمادگی لازم رو پیدا کرده بود اتفاق افتاد؛ حقیقتا این صحنه بیاد موندنی و اثرگذار به راحتی از ذهن پاک نمی شه.
در مجموع کار قابل احترامی بود و بخصوص اینکه ریتم درستی داشت.
فقط اینکه، تنها دیالوگهای خسرو شهراز رو کامل و کلمه به کلمه شنیدم و بعضی از دیالوگهای دیگه رو خوب متوجه نشدم، که البته این هم شاید بیشتر به افزایش سن بنده بر گرده...