نمایش›اخککندو

پای صحبت‌های سید هادی عامل کارگردان نمایش «اخککندو»
بچه‌های دهه 70 و 80 سیاه بازی را نمی‌شناسند

این اجرا برای جشنواره آیینی و سنتی آماده شده بود. متنی را از محمد مساوات خواستم. یک نوشته قدیمی داشت. گفت که خیلی ساده است. متن را خواندم و دیدم که جای کار زیادی دارد. از دوره یازدهم جشنواره آیینی و سنتی در این جشنواره حضور داشته‌ام .همیشه دوست داشتم با یک ایده جدید نمایش‌های سنتی را تجربه کنم.

در نمایش «اخککندو» جن قصه را با تکنیک «دیگ به سر» اجرا کردیم. البته کلی مشکل ممیزی داشتیم. ولی توانستم که موانع را رفع و رجوع کنم. در دراماتورژی کار هم از ترویج خرافه پرهیز کردم. جن نمایش ما دستیار یک شخصیت منفی است که می‌خواهد اعضای خانه را بترساند. از رقص‌های محلی هم استفاده کردیم. احیا کردن شکل‌های نمایش ایرانی اصل کار ماست. تأکید داشتم که روی یک قالی اجرا برویم. بازیگرها باید دور صحنه می‌نشستند. مثل همان قدیم که نمایش‌های ایرانی اجرا شده است.

با شرایط اقتصادی و سیاسی که داریم هیچ چیز واجب‌تر از کمدی نیست. ما یک سنت قدیمی را احیا کردیم. در نمایش ما موضوع خانواده و آشتی و پیوند ... دیدن ادامه ›› خیلی مهم است. مسائل روز در نمایش ما در جریان است. مردم دوست دارند نمایش‌هایی را ببینند که هم کمدی باشد و هم از مسائل روز در آن‌ها چیزی باشد. حالا مخاطبانی را می‌بینیم که کارهای مختلف را دنبال می‌کنند. یک کارگردان باید مخاطب خودش را پیدا کند. شیوه‌های نمایش ایرانی برایم جدی هستند و در موردش تحقیق می‌کنم.

دقیقا این اتفاق می‌افتد. باور کنید ما با تئاترهای مهم دنیا خیلی فاصله نداریم. زبان نمایش کمدی جهانی است. بی رحم‌ترین منتقدها، بچه‌ها هستند. تعارف و رودروایستی ندارند. اگر توانستید بچه‌ها را در سالن خوشحال کنید؛ یعنی اینکه نمایش شما موفق بوده است. ما تحصیل کرده تئاتر هستیم و اتفاقی در کمدی‌های ما می‌افتد متفاوت با تئاتر‌های تجاری و تئاتر آزاد است که البته دم آن‌ها هم گرم. در دهه 50 کسانی که روی شیوه‌های نمایش سنتی کار می‌کردند تئاتری‌های پیشرو محسوب می‌شدند.

اگر نمایش ایرانی کار کنید گویا چیپ هستید و کار دستمالی شده اجرا می‌برید. هنرمندان ما مرعوب نمایش‌های غربی شده‌اند. در حالی که برتولت برشت آلمانی ایده‌هایش را از نمایش‌های شرقی گرفت. ما این روزها دچار خودکم‌بینی هستیم. این احساس مدام هم بیشتر می‌شود. آدم باید صادق باشد. بعید می‌دانم بچه‌های دهه ۷۰ و ۸۰ با تعزیه و تخت حوضی آشنا باشند. در تلویزیون که ندیده‌اند.