نمایش›جوادیه (بیست متری)

سلام و خداقوت. خسته نباشید . اصولاً اساسی ترین رکن تئاتر و غالباً هنرهای نمایشی ، نمایشنامه است . نمایشنامه نه مکالمه است نه خاطره گویی نه گزارش دهی نه حدیث نفس و نه درد و دل . شور بختانه ضعف در مقوله نمایشنامه نویسی /درام نویسی/ کلیت تئاتر کشور را دربرگرفته وتهدید می کند.
‌در خلاصه نمایش جوادیه آمده : قصه چهار نفر از بچه محله های جوادیه تهران است که در دهه شصت هر کدام زندگی خود را داشته اند و در حال حاضر که انها مرده اند به محله خود می ایند و روایت خاطرات محله وزندگی خود را در گذشته میکنند...
اما این روایت نه تنها خلاصه قصه نیست بلکه ذاتن نمیتونه تعریفی از قصه باشه و بهتره بگیم خلاصه اجراست چون معتقدم اصلا قصه یی در کار نیست و خلاصه قصه همهٔ ان چیزیست که به اجرا در میآید . چهار نفر می آیند و خاطراتشان را روایت می کنند . جایی خواندم که بدترین نوع شخصیت پردازی در نگارش نمایشنامه ، مستقیم گویی یا رو گویی یا/شرح حال کاراکتر از زبان خویش/ است . یعنی کاراکترها خودشان را معرفی می کنند و خاطره شان را میگویند و تمام . یعنی در نمایشنامه جوادیه مسئله قصه ، پرداخت، تقابل،گره افکنی، کشمکش، ایجاز، هدف، تعلیق و.... به کل فراموش شده است . حتی روایات هم ساده انگارانه اند و به محض شروع روایت دوم روایت اول فراموشمان میشود و بی آنکه حظ ببریم و بخاطر بسپاریم ، فراموش میکنیم زیرا در اجرا فقط بسیار می شنویم بی آنکه لحظه یی درگیر ماجرا بشویم و تعملی کنیم . اگر از بازیگران یک نفر را حذف کنیم اتفاق خاصی نخواهد افتاد و اگر چند کاراکتر دیگر را هم بیافزاییم فرقی به حال اجرا نمی‌کند و این نشان از ضعف در قصه و پرداخت و شخصیت پردازی است . به امید روزهای درخشان و آرزوی سلامتی تک تک عوامل این اجرا
‌