نمایش›پاییز

این روزها بعضی نمایش ها برای خنداندن مخاطب به هر کاری دست می زنند، پاییز هم از این جنس نمایش هاست. وقتی پشت طنز و کمیک نمایش حرف و نگاه عمیق و جدی وجود نداشته باشد همه چیز به سطح خلاصه می شود . فرمول موفقیت پاییز در جذب مخاطب عام تئاتر از همان نوع فرمول اخراجی های سینما ست؛ روبروی هم قرار دادن لمپنیسم و آرمانگرایی در کنار چند تیپ آدم با رفتار و لهجه های غریب دیگر. مشکل اینجاست که شخصیت لمپن و لوده ی نمایش (جواد با بازی خوب امیر جعفری) به حدی پررنگ شده است که کل فضای نمایش را زیر سایه ی خود قرار داده است. حجم شوخی ها و لوده بازی های این شخصیت به حدی زیاد است که آدم را یاد نمایش های آزاد ( کارهای لاله زاری و گلریزی) می اندازد . کاش کمی هم به شخصیت پردازی علی فکر شده بود که با متن و بازی ضعیف کاملا در حاشیه قرار گرفته است و سنجاق کردن جمله هایی از این دست : " این اجرا تقدیم می شود به خاطره ی غرور انگیز دلاوران لشگر 31 عاشورا" هم هیچ کمکی به پرداخت او نمی کند. پاییز ما را می خنداند اما زود فراموش می شود !