پشت دیوار سکوت راجع به بیماری ایدز هست.
بیماری که سالهای سال حتی گفتن اسمش توی ایران ممنوع بود و هر فیلم و سریالی که ازش ساخته میشد اسمی از بیماری نمیاوردن و بیننده در سردرگمی یه بیماری لاعلاج می موند.
بیماری که شاید اگه همون موقع ها درست و بدون سانسور بهش می پرداختن الان این همه قربانی نداشت.
پشت دیوار سکوت در کنار اینها نگاهی هم به پرونده جنجالی تزریق خون های آلوده داره که سالهای دور کلی سر و صدا کرد و مسکوت باقی موند.
پشت دیوار سکوت حرفهای جدید می زنه.
توی فیلم رابطه دختر با پدرش آنقدر لوس و نخ نماست که تو را به خنده می اندازد! به نظر می رسد خود این فیلم هم از دل همین رابطه لوس و قربون صدقه وار جناب فیلمساز پیشکسوت با دخترش ساخته شده است
آقای جوزانی این درست است که پول بیت المال را خرج فیلم کردن فیلمنامه بچه گانه و عقب افتاده دخترتان کنید و نقش اول فیلم را هم به او بدهیم بدون اینکه در یک پلان اجرای خوبی داشته باشد؟ چرا فکر میکنید رسانه سینما ارث پدری شماست و جای چنین خاله بازی هایی هست؟
امین تارخ دیالوگی در این فیلم دارد که می گوید: «دیدن فیلم مزخرف روح آدم رو چرک می کنه.»
ای کاش آقای جعفری جوزانی با چنین فیلمنامۀ ضعیف و فقیری دست به ساخت این فیلم نمی زد و دستکم به همین دیالوگ پایبند بود.
فیلمساز خواسته بر اساس بیماری ایدز فیلمنامه ای بنویسید و آن را بسازد. این موضوعی بودن، حالت سفارشی ایجاد کرده و از یک متن جوششی تازه و زنده فیلمنامه را بسیار دور کرده چنانکه چند بار چنان تحمل ناپذیر می شود که ماندن در سالن نیاز به صبر ایوب پیدا می کند. ضعف اولیه و اصلی این فیلم از فیلمنامه آب می خورد و قادر به جذب و نگاه داشتن مخاطب نیست.
نمی دانم چرا بسیاری از کارگردان های سینمای ایران عادت کرده اند که رابطۀ پدر و دختر را اینطور نشان بدهند! یعنی رابطه ای سرشار از لوس بازی و حرف های خنک. چند درصد از روابط پدران و دختران این ممکلت چنین قالبی دارند که برخی فیلم سازان ما دست از این تکرار مهوّع بر نمی دارند؟! برای بار دیگر در این فیلم هم شاهد چنین رابطه ای هستیم که یکی دیگر از عوامل دور شدن تماشاگر از آن را رقم زده.