نمایش›زمزمه های نیمه شب

:)
لبخندم به این معنیه که کار رو دوست داشتم..هرچند بسیار ناراحت کننده بود.
خودم رو که جای شخصیتها میگذاشتم، میفهمیدم طاقتش رو ندارم و خیلی سخته که توی اون وضعیت دوام بیاری،حتی اگه زنده بمونی.

بازیهای این گروه نوپا،باورپذیر و خوب بود.
طراحی صحنه و چهره‌های گِلی و آجرهای آویزان از سقف را دوست داشتم.کاملا به انتقال نمایشنامه کمک میکرد.
موسیقی هرچند سوزناک بود،اما به کار میامد.

دو مورد هم که ناراحتم کرد: نور موبایل خانمی که در تمام نمایش دست از سر ما برنداشت!
صدای تمرین از اتاق کنار که تمرکزم رو به هم میزد.

خسته نباشید و آرزوی موفقیت برای گروه!