تقریبا به اندازه ده تا نمایش پای این کار زحمت بود . چه از لحاظ موسیقی ، طراحی رقص و حرکت ، همه چی . بازیگرا امان از بازی های جذاب و اندازه ی تمام بازیگرا که کاملا میدونستن رو چه سنی تو کار چه مردی دارن بازی میکنن ، از کوچکترین نقش ها تا نقش های اصلی یه لحظه ارتباطشون با کارکتراشون قطع نمیشد . و بازی حیرت انگیز حسین شفیعی و الهه پورجمشید که واقعا نمیدونم چقدر تمرین لازمه برای این نقش ها . خانم پورجمشید دوساعت تقریبا هرکاری که یه بازیگر میتونه بکنه کرد . تو رقص شش دانگ بود تو آواز شش دانگ بود تو حرکات ، بیانش میمیکش .. فک میکنم این شلخته ترین نقدیه که گذاشتم چون واقعا نمیدونم از کجا بگم هی چیز جدید ب ذهنم میرسه . بعد از این نمایش تازه به این فکر کردم که جامعه ی ما الان به همچین کارایی نیاز داره ، مخاطب با بدبختی چارتا بلیت میخره میاد کاری میبینه که هم میخندونه و سرگرمش میکنه ، هم همزادپنداری میکنه هم اشک میریزه هم دلش خنک میشه و آروم میگیره با یسری لایه های کار .. این کار کامل ترین کاری بود که به عمرم دیدم تا این لحظه درود و صد درود به بازیگرا و تمام عوامل و آقای دکتر صادقی بزرگوار 👏❤️
درود فراوان خدمت بازیگرا و عوامل بابت زحماتشون .
قصه خب متقاوت بود از اول میخشو کوبید با خانمی که ابتدای نمایش نکات رو میگفتن. یاد مغازه خودکشی اثر ژان تولی افتادم .
بازیگرا با تمامشون بازی میکردن و هنر همشون قایل ستایشه . من پنج ستاره دادم به حرمت تلاش و عشق گروه اما یک نکته از نظر من برای بهتر شدن اینکه توی میزانسن به همه جای سالن دقت شه بهتره تقریبا جایگیری ها دوبعدی بود و من که صندلی ۱۲ ردیف ۱ بودم خیلی جاها ۸۰ درصد منفی بازیگر رو میدیدم .
فکر نمیکنم اجرایی تو این سبک در این استاندارد حالا حالاها ببینم ، مگر اینکه این نمایش تمدید شه یا گروهشون ابزورد جدید بسازن . وقتی معیار برای یک چیز وجود داره شریف تر اینه که در قسمتی که برای اظهار نظر هست ، اعلام سلیقه نکنیم . ریتم کار ابزورد رو با درام مقایسه نکنید . این کار تو جهان خودش بسیار ریتم استاندارد ، بازی های درست ، طراحی های درست ، موسیقی و امان از نورپردازی بی نظیر این اثر که قابل تقدیر و تحسینه . بازی عمیق و دقیق و دیدنی شیوا مهرجو بسیار در خور توجه بود . قسمت میانی اثر که حدود یک ربع بازیگر ها قدم میزنن رو خیلی دوست داشتم که وقت کافی به مخاطب میداد که به ریزمعناهای این بخش ذره ذره پی ببره و به جونش بشینه این که آدمایی که تو تاریکی قدم میزدن و وارد نوری که دقیقا وسط صحنه و جلوی چشمشون بود نمیشدن و هرچقدر میرفتن باز برمیگشتن به جای قبل ، اینکه هرچی تعدادشون بیشتر بود با سرعت و قدرت بیشتری تو حرکت بودن ، اینکه فرقی نداره کفشت چه رنگیه و کی ای و چی ای خواه و ناخواه درگیر لوپ زندگی ای و ...
همینکه کلا ۱۲ صندلی برای هر اجرا در نظر گرفتن نشان از تجاری نبودن و فهم گروه هست از هدف و ارزش اثر .
پیشنهاد دارم قسمت سقف و پروژکتورها هم پوشیده شن تا درصد کمی توجه خارج دایره هم معطوف به جهان اثر بشه .
درود و خسته نباشید به آقای چگینی عزیز و تمام عوامل 🙏🏻
اگر تمدید شد حتما ببینید.
تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهران
