درود بر شما اردشیر عزیز
سپاس از نقد و متن جالب و موشکافانه شما
از اینکه نظرات خوب خودتو با ما در میان می گذاری سپاسگذارم

ابرشیر عزیز، خیلی ممنون از تحلیل موشکافانه ای که داشتید. من هم این اثر رو دیدم و فکر میکنم که ترکیبی از نمایشنامه بسیار خوب و کارگردانی خوب باعث شده بود که این کار سنگین، خوب از آب دربیاد. جا داره که این رو هم به فال نیک بگیریم که خانم ها فعالیت بسیار خوبی در زمینه های نویسندگی و کارگردانی دارن انجام میدن و این میتونه نوید آثار بسیار زیباتری رو بده. امیدوارم که تئاتر ایران در دنیا جایگاه درخورشو به دست بیاره. اما در مورد این نمایش، میشه گفت که یکی از محاسن بسیار مهمش پرداختن به مسائل اجتماعی و به موازت اون، پرداختن به زندگی شخصی بوده. چیزی که در خیلی از آثار دیده نمیشه و غالبا فقط به یکی از این مسائل پرداخته میشه یا انقدر یک بعد ضعیف هست که اصلا دیده نمیشه. شاید اون زبانی که صحبت از گم شدنش بود و کسی حتی در دانشگاه و میان اساتید براش مهم نبود که این زبان پیدا بشه یا نشه، همون زبان انتقاد باشه. زبانی که همه خیلی خوب بلدنش ولی هم انتقالش سخت هست و هم فهمش. زبانی که در عین وجود یا غایب هست یا وادار به غیبت میشه. مشکلی که ما هم در جامعه هم در حریم شخصی باهاش دست به یقه هستیم این هست که واقعا نمیتونیم از همدیگه انتقادی داشته باشیم که منجربه درگیری لفظی نشه. خب در محیط خانواده وقتی همه چی بگو بخنده که مشکلی نیست، اما وقتی کار به انتقاد از یک رفتار اعم از عدم درک متقابل، بحث خیانت (اساسا مرز خیانت و تعریف خیانت هم نیاز به کار داره واقعااا)، ... دیدن ادامه ›› احترام به حریم بسیار شخصی حتی میان اعضای خانواده و ...میکشه، دیگه خنده ای در کار نیست و به راحتی کار به مشاجره میکشه. در این مواقع طرفین به جای بحث روی نقد مطرح شده، هجومی بازی میکنن. یعنی با حس اینکه دارن گل میخورن سعی میکنن حمله کنن و گل بزنن. تهشو که نگاه میکنی میبینی خبری از موضوع مطرح شده اولی نیست. انقدر موضوعات دیگه ای مطرح میشه که دیگه اصلا فراموش میشه سر چی مساله شروع شده. در جامعه هم همین وضعیت برقرار هست. کافی هست از عملکرد یک مدیر انتقاد بشه. اون مدیر برای این که دفاع کنه از خودش سعی میکنه یک سازمان رو در مقابل یک شخص قرار بده تا اینکه از عملکرد خودش دفاع کنه. البته در طول این نمایش صحبت از 5 حرف زبان گم شده بود که در تحلیل شما هم چیزی ازش ندیدم اما برای من این 5 حرف سوال بود و نمیدونم به صورت تصادفی در نمایشنامه گنجونده شده بود یا کلمه یا کد خاصی رو قرار بود تداعی بکنی و نشانی از زبان گم شده باشه. همه اساس این نمایش هم همون "زبان" بود. چیزی که انسان امروزی از داشتن اون به قدر انسان های کهن محروم هست.

رضای گرانقدر ممنون از لطفت و زمانی که برای خواندن مطلبم گذاشتید. به نکات درستی اشاره فرمودی ... دقیقا دو وجه شخصی و اجتماعی در این متن و اجرا مدنظر بوده و اینکه زبان انتقاد خصوصا در عرصه عمومی ممکن است چه بسا به حذف نیز بیانجامد‌...در حوزه خصوصی بحث عدم تفاهم و زبان دو شریک متاسفانه بحث ریشه دار و تکرارپذیری است که ای بسا شاید از همان نفرین خدایان اسطوره بابل به صورت سمبلیک قابل ردیابی است :))