تئاتربازی،غافلگیرکننده است.
سیر تکوین نمایش از بستری واقع گرایانه و به ظاهر قطعی و روزمره به طور کاملابطئی از واقعیت موجود فراروی می کند و تماشاگر را به حوزه های وهم آلود،خیالی و غیرقطعی ناخودآگاه می کشاند.
در پلاتویی واقع در طبقه هشتم یک ساختمان ،دختران بازیگر در حال تمرین و اتود زدن نمایشنامه هایی(کلفتهای ژنه, سه زن بالابلند آلبی، ارکیده ها در مهتاب فوئنتس، دعوت غلامحسین ساعدی و...) هستند.انتظار، دغدغه ها و دردها و مشکلات شخصی شان به نوعی با تداعی ها و تمرین هایی که از نمایشنامه ها انجام می دهند،پیوند می خورد و در جغرافیای وهمی و سیالی, ریشه های قابل دریافتی از واقعیت ها و دردها بروز می یابد و به وضعیتی بحرانی، مبهم و معلقی می رسد
بازی ها در این نمایش خوب طراحی شده است. بازی نقش فاطمه به ویژه شایان توجه است.
تئاتربازی، نمونه سالمی از اجرایی کردن بازی با واقعیت و ایهام در یک متن نمایشی است