تئاتر پست مدرن و معنا گریزی ؟

در "دیوان غربی-شرقی" با هجوم غنی و متراکمی از ایده ها،دنیاهای اسطوره ای ، سخن های غربی-شرقی، جهان های موازی و یا متقابل و نواها و تحرک و...مواجه می شویم که ظاهرا به طور سرخوشانه ای قصد دارد بر افتراق ها نایل شود و با تلفیق و ترکیب به یگانگی و وحدت به انجام برسد.. اما این اتفاق رخ نمی دهد.
ما با اجرایی دیوانه، انرژیک ، روان گسیخته و حتی کمی مالیخولیایی روبه رو هستیم که شیوه هاو ابزار اجرایی به روز را { گاه} مشنگ وار به کارمی گیرد اما در نهایت به یک انسجام معناساز و سرزنده رهنمون نمی شود. این شوریدگی و شیدایی حاکم در حرکت و روح اجرا بیشتر عامل ایجاد " فقدان" است تا تاویل کننده ی معنا یا معناهایی..
***
با تئاتر محسن حسینی از اجرای "مدآ(حرکت و کلام)" ، با بازی گلاب آدینه و بعدتر "اورفه" با اجراگری رویا نونهالی آشنا شدم. ... دیدن ادامه ›› حس درک(هرچند ناقص) زیبایی و انرژی واجد برسازندگی معنایی این اجراها بعد از سالها با من است. محسن حسینی روی عناصر مشترکش در طراحی متمرکز بوده... نقش و عملکرد همسرایان...بازی از نوع پرفورماتیوی(مرز میان بازی،نه بازی و یا بازی مینیمال)، رقصندگی و زبان ،تلفیق تئاتر و پرفرمنس و حرکت نگاری و هنرهای تجسمی ....حسینی در بروشور مدآ ، ویژگی هنری تئاترش را هنر تاویلی می خواند. هنری در فراسوی کلام....
بعد از این همه سال شروع درخشان اجرای اورفه را هنوز به یاد می آورم که با صدای روشن شدن همزمان مته های دستی حفاری در دستان هفت هم سرا، نیم متری از جا برجهیدم!!
**
دلگیرم که اجرای دیوان شرقی-غربی،بعد از این همه سال به جای اینکه مرا(این بار البته از لحاظ ذهنی ) برخیزاند ،خودش فقط بر می جهد!