از مجموعه سرودهای دل – محمد الهیان فیروز – نشر خورشید باران
سودازده
دانی که من آشفته ی سیمای تو بودم
محو نگه از ساغر مینای تو بودم
تا رهرو کویت شدم از غیر بریدم
بیگانه ندانسته به سودای تو بودم
باور شده آن زمزمه ی مهر فشانت
ای راحت جان غرق تماشای تو بودم
پیمانه دل پرشده و تاب نیاورد
مفتون گل ارایی دنیای تو بودم
هر سوی شدم یاد تو آرامش من بود
سوادزده تا در پی آوای تو بودم
از طعنه ی بدخواه حذر کرده و دیدم
بیمار تو مجنون تو شیدای تو بودم
مهرت به جهان ارزد و –شهپر- نفروشد
پروانه وشی گشتم و رسوای تو بودم

(مازندران : محمد الهیان فیروز )
ای نگارین زادگاه سرفراز وی تو از توصیف باشی بی نیاز

ای هوایت مایه رشک کویر در صفای تو هزاران دل اسیر

تکیه بر البرز دادی مست مست دلربایی می کنی از هر که هست

مردمانت سخت کوش و نیک خواه باش پاینده به سان مهر و ماه

خاک پاکت چون بهشتی دیگر است بر تو می بالم که شهر شهپر است