گفت‌وگو با سیامک صفری به بهانه بازی در نمایش «دژاوو» به کارگردانی مسعود دلخواه
بازیگر در موقعیت تماشا شدن

روزنامه فرهیختگان: سیامک صفری یکی از بازیگرهای توانای تئاتر ایران است و بازی‌اش در یک اثر نمایشی به شما این اطمینان را می‌دهد که می‌روید و یک بازی استاندارد را تماشا می‌کنید. او این روزها در کنار فرخ نعمتی و رحیم نوروزی در نمایش «دژاوو» به کارگردانی مسعود دلخواه بازی می‌کند. این نمایش نوعی پیچیدگی روایی در خودش دارد و برای بازی کردن چنین پیچیدگی‌ای یک بازیگر باید بسیار تلاش‌ کند. سیامک صفری یک بازیگر تکنیکی است و جنس بازی خودش را دارد و با بازی او همیشه احساس صمیمیت می‌کنید. اما یک وقت‌هایی هم هست که احساس می‌کنید بازیگر حین اجرا سختی‌هایی را تحمل می‌کند. این رابطه بین تماشاگر و بازیگر نیز وجود دارد. پس از دیدن «دژاوو» بود که این سوال در ذهنم ایجاد شد که یک بازیگر چطور می‌تواند با سختی‌ها کنار بیاید. همین است که در گفت‌وگو او هم به سختی متن و اجرا اشاره می‌کند و می‌گوید باید با این سختی‌ها کنار بیاید و به اجرا برود. سیامک صفری در این گفت‌وگو از روش مواجه شدنش با اجرا و متن می‌گوید.
در لینک زیر بخوانید:
http://www.farheekhtegan.ir/?nid=1676&pid=8&type=0

دعوت به تماشای نمایش «دو دلقک و نصفی» به کارگردانی جلال تهرانی
تکنیک‌های مفهومی و شکلی یک اثر

اجازه بدهید در دعوت کردن به تماشای نمایش «دو دلقک و نصفی» شیفتگی خودم را پنهان نکنم. وقتی به تماشای این نمایش می‌نشینید باید توجه کنید که با یک سبک سر و کار دارید. باید توجه کنید که قرار است نمایشی ببینید که دارد یک اتفاق را شکل می‌دهد که شکل خودش است، نه شکل کسی دیگر. اما در کنار اتفاق فرمالی که در کارهای جلال تهرانی می‌افتد او سوال‌های خودش را هم مطرح می‌کند. در اینجا با سوالی بنیادین سر و کار داریم که مدام تو را با خودش درگیر می‌کند و انگار می‌خواهد روی من مخاطب تاثیر بگذارد، برای همین است که وقتی از سالن نمایش «دو دلقک و نصفی» نوشته و کار جلال تهرانی بیرون می‌آیی مدام با خودت تکرار می‌کنی «من کی‌ام؟» یا «اینجا کجاست؟» برای همین است که معتقدم این نمایش ذهن را به چالش می‌کشد. تهرانی در نمایش‌هایش روایت‌های ساده و پیچیده‌ای دارد. همین است که فرمی که می‌سازد مخصوص به خود تهرانی است که می‌توانید او را کارگردان و نویسنده‌ای صاحب سبک بدانید. اینکه می‌گویم ساده و پیچیده شاید باید از سعدی هم نام ببرم که نثر مسجعش سادگی و پیچیدگی دارد و می‌گویم کلماتی که در تئاتر تهرانی تکرار می‌شوند ساده هستند اما پیچیدگی روایتی خودشان را دارند و جوری نفوذ می‌کنند در ذهن که به تماشاگر اجازه نمی‌دهد خارج از آن قالب فکر کند. همین یعنی فرم. اینکه کلمات در ساده‌ترین وجه ممکن ادا شوند اما تاثیرگذار عمل کنند. تهرانی برای ادا کردن کلماتش شما را درگیر احساسات کلمات نمی‌کند اما به یک نکته توجه می‌کند که باید کلمه نفوذ کند و همین است که دست به ترفند ... دیدن ادامه ›› می‌زند. برای همین است که وقتی با این دو سوال بنیادین روبه‌رو می‌شوید تنها در معرض سوال قرار نمی‌گیرید بلکه کارگردان و اثر شما را به یک چالش دعوت می‌کند؛ چالشی عمیق و درونی. با این همه، فرم و محتوا در مسیر همان ایجاد چالش حرکت می‌کند. روایت‌های سرد، ایجاد فضایی سرد و حرکت‌های تکرار شونده و دیالوگ‌های تکرار شونده، ایستایی فضا و التهابی که در همین فضای ایستا، پارادوکس ایجاد می‌کند و بسیاری چیزهای مفهومی و فرمی دیگر شاید جزء تکنیک‌های مهم جلال تهرانی باشد که اتفاقا در این اثر بسیار خوش نشسته است. این اثر می‌گوید هماهنگی شکل اجرایی و مفهوم، می‌تواند فرم مناسب ایجاد ‌کند. این نمایش را این شب‌ها می‌توان در سالن استاد ناظرزاده کرمانی در تماشاخانه ایرانشهر هر شب ساعت 20 تماشا کرد.

چاپ شده در روزنامه فرهیختگان 13 دی 1393
http://www.farheekhtegan.ir/newspaper/page/1562/8/19940/0

گفت‌وگویی با پژمان جمشیدی درباره بازی‌اش در نمایش «آرسنیک و تور کهنه» داشتم که بخشی از آن در روزنامه فرهیختگان منتشر شد. تیترش هم این است:
هنر و فوتبال حق همه است
گفت‌وگو با او را در لینک زیر می‌توانید بخوانید:
http://farheekhtegan.ir/?nid=1452&pid=6&type=0

چاپ شده در روزنامه فرهیختگان 93/5/25

دعوت به دیدن بازی مهدی کوشکی در «آوازه‌خوان تاس»
من می‌خوام این صدا رو بشنوم
خانه نمایش «آو» را برای دومین‌بار است که می‌بینم؛ حمامی قدیمی که تغییر کاربری داده و این روزها در آن تئاتر اجرا می‌شود. فضایی صمیمی و دوست‌داشتنی که لذت دیدن نمایش را دوچندان می‌کند. در تئاترگردی‌هایم گذارم به نمایش «آوازه‌خوان تاس» می‌افتد که کاری است با بازی مهدی کوشکی، بازیگر و کارگردانی که پیشتر از او کار ندیده‌ام. او این متن را نوشته و صحرا فتحی کارگردانی کرده و کوشکی خودش هم بازی کرده است. نمایشی بی‌چیز و تک‌نفره که با همه سادگی‌اش می‌تواند تاثیر عمیقی روی مخاطب بگذارد. طنزی پنهان و ساده در این اجرا جریان دارد. شاید این اجراها و چنین سالن‌هایی بتواند بخشی از نیازهای تئاتر ایران را پوشش دهد. کوشکی در این اجرا تاریخ ایران و جهان را بررسی می‌کند، آن هم به صورتی خلاقانه و با شکلی عجیب. تا به حال شده به این فکر کنید که شما فرزند کی هستید؟ نام پدر پدرتان چیست؟ یا اینکه نام پدر پدر پدرتان چیست؟ یا اینکه نام پدر پدر پدر پدرتان چیست؟ او در این اجرا به این سوال‌ها در مورد خودش پاسخ می‌دهد و همه جهان را درگیر وضعیت خود می‌کند. این است که کاری خلاقه و جذاب شکل می‌گیرد. نمایشی که در عین سادگی به شما می‌گوید از ساده‌ترین چیزها هم ... دیدن ادامه ›› می‌توان نمایشی عمیق درست کرد. می‌گویم عمیق، ولی شاید بعضی‌ها که این اثر را دیده‌اند با این حرف من مخالف باشند و اعتراض کنند، درست مثل همان دو خانمی که پشت سر من در سالن نشسته بودند و به خنده‌ من با تعجب نگاه می‌کردند. ولی من حین دیدن نمایش به عمیق بودن روابط علی و معلولی در متن و زیرمتن‌های اجتماعی و سیاسی‌اش فکر می‌کردم، به این که چطور می‌توان با آوردن اسم‌های متعدد به چنین شرایطی دست پیدا کرد. شرایطی که به ما می‌گوید بسیاری از اتفاقاتی که در ایران و جهان رخ می‌دهد تابع شرایطی خاص است، ولی همه می‌توانند باربط و بی‌ربط کنار هم قرار گیرند. او از «بی‌نظیر بوتو» و آبا و اجدادش، از «شعبان بی‌مخ» و آبا و اجدادش، از «ناصرالدین شاه» و «کریم شیره‌ای» و زنان حرم‌سرای سلطانی و انسان‌های اولیه و میمون‌ها و آدم‌ها حرف می‌زند و در عین حال، هیچ چیزی نمی‌گوید، انگار اصلا نمی‌خواهد چیزی بگوید، اما مفهوم‌های بسیاری را در پس همین بی‌چیزی بیان می‌کند. چند روز بیشتر به پایان این نمایش باقی نمانده، پس این نمایش ساده را که مهدی کوشکی در آن آواز می‌خواند از دست ندهید. شما هم می‌خواهید صدای آوازه‌خوان تاس را بشنوید؟ من که صدای آوازه‌خوان تاس را شنیدم و دوست داشتم.

مطلب در لینک زیر قابل دسترسی است
http://www.farheekhtegan.ir/?nid=1449&pid=7&type=0

گفت‌وگویی با محمد یعقوبی داشتم که در روزنامه فرهیختگان منتشر شده. در این گفت‌وگو محمد یعقوبی از ایده‌هایش برای اجرای نمایش‌هایش می‌گوید. گفت‌وگو را می‌توان در لینک زیر دنبال کرد.
http://farheekhtegan.ir/?nid=1438&pid=11&type=0