گریه کردم و گریه کردم و گریه کردم...
بیان شیوای درد این قشر محروم جامعه هنر می خواهد. امشب اجرایی فراموش نشدنی دیدم. نکته جالب و البته غریب نمایش شلتر این بود که سهم تک تک ما به زیبایی نشان داده شد. از پدر و مادری که با فرزندش هم کلام نمی شود و تنها از ابزار توهین و تحقیر استفاده می کند ، مردانی که "گلابی" صفت هستند و از رنج و گرفتاری مالی این افراد کلاهی برای ارضای امیال شان دوخته اند، عابران بی تفاوتی که نگاهشان توهین آمیز است، سیاستمدارانی که به کارتن خواب به مثابه سوژه عکاسی نگاه می کنند و ما مایی که خودش را مصون می داند و کارتن خوابی را سرنوشت جبری "دیگری". همدل باشیم و همزبان شاید بتوانیم لذت زندگی را به کام افرادی که تلخکام هستند بچشانیم.
از گروه نمایش شلتر تشکر ویژه دارم از کارگردان خوش قریحه و خوش بیان این نمایش امین میری از نویسنده توانمند سرکارخانم ساناز بیان و صدالبته از سجاد افشاریان که همیشه حامی ایده های نو است.
شادکام و پیروز باشید.