کارگردان محترم آخر اجرا فرمودند این کار حاصل 8 ماه تمرین بوده که من بعید می‌دونم حتی 8 جلسه هم تمرین کرده باشن. من هیچ ارتباطی با کار برقرار نکردم. نه بازی‌ها، نه کارگردانی و نه موسیقی. ای کاش بازیگران ما بدونن که بلند و رسا صحبت کردن خیلی فرق می‌کنه با داد و بیداد. بازیگر خانم اجرا که در نقش بانوی اهل پراگ بودند، آنچنان جیغی کشیدند که من تا خود صبح سردرد گرفتم. طراحی لباس هم چنگی به دل نزد. لباس‌ها به تن اکثر بازیگران خانم تنگ و به تن چند نفر دیگه از گشادی زار می‌زد. گروه موسیقی هم اصلا خوب نبود. ای کاش یاد بگیریم هر کار پیش پا افتاده‌ای رو با عناوین دهان‌پر کن، بزرگ‌ جلوه ندیم و باعث بی‌اعتباری اون عبارت نشیم. درست مثل این اجرا که اسم "کنسرت نمایش" رو یدک می‌کشید!!! نوازنده‌ها سازشون ناکوک و فالش بود. دو خواننده هم که از قضا یکیشون کارگردان نمایش بود، انقدر صداشون پایین بود که اصلا متوجه نمیشدی چی می‌خونن. در مورد نمایشنامه هم واقعا متوجه نشدم که منظور نویسنده از این همه آب بندی و کش‌دار کردن ماجرا چی بود؟ چه برش یا مقطع و حتی دغدغه‌ای از زندگی وودی آلن، کافکا و هدایت مد نظرش بود که نتونست به صحنه بیاره؟ گریم هم که خلاصه شده بود در آرایش غلیظ و اغراق شده که به ساخت و پرداخت شخصیت‌ها هم کمکی نکرد. حتی در گریم آقایون هم تلاش نکردند که سه نفر اصلی ماجرا به صاحب شخصیت‌ها شبیه بشن.
در پایان باید بگم که "جناب فوژان تاجیک" بازی خیلی خوب داشتند. واقعا خسته نباشن.