سلام
نظرات من به عنوان یک مخاطب عادی:
"نمایشی از اعماق یک دل ساده"
۶.۵از۱۰
نمایشنامه:(۲از۴)
نمایش در مورد زنی‌ست که عاشق بازیگری ... دیدن ادامه ›› میشه. ابتدا با زن آشنا میشیم. که تنهاست و علاقه‌مند به تئاتر. ۵ دقیقه ابتدایی برایم جالب بنظر نرسید. فکر کردم همینطور قراره گلایه بشنوم. ولی با حضور مرد و روایت موازی ، نمایش جان گرفت. شیوه روایت و دیالوگ‌ها بسیار شیرین بود. این بخش نمایش برای من خیلی لذت بخش بود و هر لحظه دلم میخواست بلند شم تشویق کنم😂
وسط نمایش متوجه میشیم که زن با نقش‌های مرد ارتباط می‌گیرد و عاشق آنها شده و خود بازیگر، مطلوب نیست. نمایش در میانه مقداری از رونق افتاد. قضیه شام با سیر فراوان، تکرار همان صحنه قبلی بود و کنش جدیدی نبود.
پابان نمایش هرچند جالب بود ولی بنظرم در نیامده بود. منظورم اینه که چون نمایش در میانه مقداری تکرار داشت و به قول معروف کش آمده بود، برای باورپذیر کردن پایان نمایش زمانی نمانده بود.
در کل حس سادگی متن رو دوس داشتم. زنی ساده و تنها که خودش را فراموش کرده بود. زن بودن نویسنده بدون شک در ایجاد این حس بی تاثیر نبوده.

در ضمن اسم "فری" رو من تا انتها فکر کردم مَرده😂(فریدون)
نکته دیگه، دو بازیگر بودن شخصیت برای نشان دادن روان پریشان زن جالب بود ولی بنظرم خیلی میشد استفاده های دراماتیک تری کرد ازش. تمایزهایی در متن دیده می‌شد ولی بنظرم هنوز جای کار داشت.
گاها در نمایش هم می‌دیدیم که دیالوگ ها بیشتر جنبه شاعرانه/ادبی می‌گرفتند تا نمایشی.

کاگردانی:(۱.۵از۲)
میزانسن هم در عین سادگی کارش رو می‌کرد.
نورپردازی مقداری سردرگم بود. با اینکه کف صحنه نشانه گذاری شده بود، گاها بازیگرها جایگیری درست نداشتن و مقداری در سایه بودند.
دو میز وسط صحنه هم گاهی اوقات ماسکه می‌کرد بازیگرها رو(حداقل برای من که ردیف اول بودم)
طراحی صحنه و لباس و موسیقی خوب بود.

بازیگری:(۱.۵از۲)
در طول تمام تئاترهای که رفتم، کم بودن اون هایی که تحت تاثیر بازیگری قرار بگیرم. این نمایش یکی از آنهاست. واقعا محو توانایی بازیگرها بودم. هرچند بازپرس یا کاراگاه(؟) مقداری حس کردم ادا در می‌آورد و ارتباط نگرفتم.
در کل بازیگری از نقاط قوت بود.
سلیقه(۱.۵از ۲)
درکل این نمایش‌های بی‌ادعا، ولی حساب شده، سلیقه اصلی منه. لذت بردم.

خلاصه که دوستتون داشتم. توصیه میکنم دوستان هم برن و امیدوارم لذت ببرید.
موفق باشید.

سلام
نظرات من به عنوان مخاطب عادی:
امیتاز من:۳ از ۱۰
نمایشنامه:(۰.۵از۴)
نمایش های رازآلود، کلیدی‌ترین ویژگی‌شون تعلیقه. از دقیقه ۵ نمایش ... دیدن ادامه ›› تا تقریبا ۳۰ خبری از این تعلیق نبود. در ۵ دقیقه ابتدایی منتظریم ببینیم پدر به قتل رسیده یا احتمالات دیگر. ولی خب تا وسط های بخش حمام هیچ سوال و جواب خاصی وجود نداشت و خسته کننده بود.
دیالوگ‌ها رو دوست نداشتم. دائم شخصیت ها خودشون رو پارانوئید نشون میدادن و شک میکردن ولی مصنوعی بود. دیالوگ ها(مخصوصا ابتدای نمایش) کمکی به ایجاد فضای رازآلود نمی‌کرد.
در رابطه با رازآلود بودن و چرخش های داستانی، فلج نبودن مرد و گذشته‌اش قابل پیش بینی نبود. ولی پایان بندی از چنددقیقه قبلش مشخص بود و کلیشه ای بود.


کارگردانی:(۱ از ۲)
دوست داشتم. طراحی صحنه جالبی بود. نمایش سایه ها هم جالب بود و مثلا اون صحنه ی بهم ریختن تخت جالب بود. ولی خب چرا؟ تصور کنیم فقط صدا رو می‌شنیدیم و سایه هارو نمی‌دیدیم. هیچ فرقی نمی‌کرد.
چند جا هم صدای تیر از اسپیکر سمت چپ می آمد ولی بازیگران سمت راست رو نگاه میکردن. اگر گوش های من اشتباه نکرده باشن البته.
موسیقی خوب بود.

بازیگری:(۱ از ۲)
بازیگری ها خوب بود. صداها رسا بود. بازیگر شخصیت معلول را دوست داشتم، نه به خاطر بازی کردن معلولیت، اتفاقا بازی غیرمعلول‌ش را بیشتر دوست داشتم. مقداری داد و بیداد هایی بود که بنظرم زیادی بود.

سلیقه:(۰.۵ از ۲)
نمایش های معمایی رو دوست دارم ولی خب ازین نمایش بدلایلی که بالا گفتم لذت کامل رو نبردم.
برای نمایش زحمت کشیده شده بود ولی خب نمایشنامه(که مخصوصا در متن های رازآلود معم ترینه) برایم جالب نبود.

با آرزوی موفقیت برای گروه نمایش.

سلام
نظرات من به عنوان مخاطب عادی:
نمایش رو جمعه دیدم ولی گفتم قبل از نظر دادن، متن نمایشنامه رو بخونم و بعد نظر بدم.
نظرم مقداری متفاوت ... دیدن ادامه ›› است با اکثر نظرات قبلی و امیدوارم گروه نمایش به دل نگیرند.
امیتاز من:۳.۵ از ۱۰

نمایشنامه:(۲از۴)
خب نمایشنامه از سارتر هست. امتیاز من به نمایشنامه در اصل ۳ از۴ هست ک متن رو دوست داشتم.ولی بحثی که هست اینه که در این نمایش تعهد کامل به متن نبوده و تغییراتی صورت گرفته. من وقتی نمایش رو دیدم نمایشنامه رو خیلی دوست نداشتم ولی وقتی متن رو خوندم نظرم عوض شد. پس ما اینجا به طور خالص با متن سارتر مواجه نیستیم.(جدای بحث کارگردانی منظورمه.)
یکسری بخش ها که بدلیل محدودیت های سانسوری بوده. ولی خب تمام بخش های با نور قرمز، بازیگر مجسمه و برخی دیالوگ ها در متن اصلی نیستند.
درباره نمایشنامه خب خیلی بحث ها میشه راجبش کرد و کلی کتاب و مقاله درموردش هست و نیازی به توضیح من نداره.(مثلا کتاب نشر روزبهان)

ایده بازیگر مجسمه جالب بود ولی خب متوجه نشدم چرا؟ اون آخر هم که خدمتکار اومد زنگ رو گرفت هم نفهمیدم چرا؟

ولی مشکل اصلی من با دوتا مورد بعدی است.

کارگردانی:(۰.۵ از ۲)
نمایش رو میشه به دو قسمت تقسیم کرد. وقتی نور قرمز می آمد و وقتی که نبود. پرفورمنس ها برایم جالب بود. موزیک و حسی که حرکات بازیگران منتقل می‌کرد زیبا بود. ولی خب گاها ناهماهنگی دیده می‌شد که برای این گروه جوان قابل چشم پوشی است. نقطه قوت نمایش همینجا بود بنظر من.
ولی عذاب اصلی میزانسنِ قسمت دیگه نمایش بود. دکور در ساده ترین حالت ممکن هست(هر چند رنگ دوتا از مبل ها یکسان بود که خلاف نمایشنامه بود و...) که مشکلی با این موضوع نداشتم. ولی وقتی دکور آنقدر خالی باشد چیزی که به چشم می‌آید نور است و جای‌گیری بازیگرها. بازیگرها دائم ازین سمت به اون سمت میرفتن و در فضای بزرگ ولی خالی سرگردان بودند.
این کار بازیگرها رو هم سخت تر کرده بود. کاراکتر مرد وقتی میخواست دو کارکتر دیگر را جدا کند حتی با قدم های بلندیکه برمی‌داشت باز دیر می‌رسید و دوکارکتر دیگر باید صبر می‌کردند تا مرد برسد! این صرفا یک مثال بود.
وقتی نمایشنامه ای انتخاب می‌شود که صحنه های اروتیک دارد خب طبیعتا محدودیت ها آزاردهنده می‌شوند. ولی این هنر کارگردان است که خلاقیتی به خرج بدهد تا این صحنه ها به طنز تبدیل نشوند که متاسفانه شدند.
نورپردازی: آن نوری که به تندی خاموش و روشن میشد ایده جالبی برای ایجاد تنش است ولی بشدت آزاردهنده است و من همراهانم و تماشاگر های اطرافم چشمانشان را بستند! بنظرم زمانش را کمتر کنید.
نورپردازی هنگامی که در باز می شود می‌توانست شدید تر باشد. نور آبی هنگام نگاه کردن به زمین هم جالب بود.

بازیگری:(۰.۵ از ۲)
در کامنت ها نوشته شده که گروه جوان است. اگر اینطوره من خیلی دوست ندارم سخت بگیرم ولی واقعا بازی ها اذیت کننده بود. ۳ کاراکتر اصلی، با طرز بیان و آکسان گذاری هاشون، دیالوگ های نمایش را کشتند! گاها کلمات نامفهوم می‌شد و بد ادا می شد و جمله را خراب می‌کرد. درگیری ها، معاشقه ها هم که بالا گفتم.
بازی پرفورمنس قابل قبول بود و یک خسته نباشید خدمت مجسمه عزیز 😁

سلیقه:(۰.۵ از ۲)
این نوع نمایش ها اتفاقا سلیقه من هست ولی خب متاسفانه بدلایلی که گفتم لذت کامل نبردم.

خلاصه نمایشی که دیدم فرق داشت با نمایشنامه ای که خواندم که خب تاکیدی‌ بود بر اهمیت کارگردانی.

در آخر، این نظر صادقانه من بود و امیدوار باعث ناراحتی کسی نشم.
با ارزوی بهترین ها برای گروه .موفق باشید.

سلام
نظرات شخصی من به عنوان یک مخاطب عادی:

"نمایشی که کِش آمد"

امتیاز من ۳.۵ از ۱۰

نمایشنامه: ( ۰.۵ از ۴)
- داستان در مورد ... دیدن ادامه ›› چند فرصت طلبه که میخوان جانشین شاه بشن. وقتی نمایش شروع شد ۳ نفر رو میبینیم که به جون هم افتادن و خودشون رو جانشین اعلام میکنن. همین کنش رو شما از دقیقه ۵۰ هم می دیدید هیچ فرقی نداشت. تهش یک فرد نظامی اضافه شده. بحث ها همونه. اینجاست که میگم کِش اومده نمایش و خسته کننده میشه. کنش و واکنش وقتی در این سطح باشه، درام شوخیه. ابتدای نمایش امیدوار بودم ولی واقعا آخرش در عذاب بودم.
مثلا ورود فرد نظامی، دلقک و آن نوکر که مونولوگ رفت(که شعارزدگی موج میزد) و... چه کمکی کرد به روند داستان؟ هیچ.
پایان بندی داستان هم که نپسندیدم. وقتی ابتدا و میانه داستان صرفا تکرار و تکرار باشه، پایان خلاصه می‌شود در یک "پیامِ" گنده در چشم تماشاگر!

-شخصیت پردازی: شخصیتی ندیدم و همه کاراکترها تیپ بودند که طبیعیه. شخصیت کجا میخواست شکل بگیره؟ نمادسازی، مانع اصلی شخصیت پردازی صده بود بنظرم.

-دیالوگ ها: گاها خلاقیت دیده می شد. طنز جاری توی متن در ابتدای کار جالب بود ولی پراکندگی، گاها لوس بودن تیکه های طنز، تکرار شدن فراوان صحبت ها و کلیشه هایی که کم نبودند و ... باعث شد نمایش از هیجان بیافتد.

خلاصه که تعلیق نداشت، درگیری و همدلی با نمایش نداشتم.

کارگردانی:(۱.۵ از ۲)
کارگردانی و میزانسن را دوست داشتم. حرکات حساب شده بازیگرها، طراحی صحنه و هماهنگی این دو کاملا مشهود بود. البته دو صندلی بر روی صحنه گاها بازیگران را ماسکه می‌کرد. ولی در کل صحنه در عین هرج و مرج، اکثر اوقات تحت کنترل بود

بازیگری: (۱.۵از ۲)
بازیگری ها خوب بود. صداها رسا و فیگورها مناسب بود. متاسفانه عینک همراهم نبود و جزئیات صورت بازیگران برام مشخص نبود. بازیگر نقش زن هم جالب بود و قوی که نیم نمره به خاطر ایشون بیشتر میدم😁
البته بعضی اوقات کلمات نامفهوم میشد به خاطر سرعت بیان. ولی در کل خوب بود.

سلیقه: (۰از ۲)
متاسفانه سلیقه من نبود.

خلاصه که نمایش برای من لذت بخش نبود هرچند مشخص بود زحمت زیادی برایش کشیده شده و این با ارزشه. جناب فدائی هم مارو با یکی اشتباه گرفت و یک سلامی کردیم😁 باقی عزیزان تیوال هم بنظر حضور داشتند که منِ بی عینک نتونستم تشخیص بدم.
موفق باشید

سلام نظرات من به عنوان مخاطب عادی:
۱. من در کل از نمایش لذت بردم ولی بسیار نکات قابل بحثی وجود دارد! این لذت هم نسبی بود(چون امسال اکثرا نمایش ... دیدن ادامه ›› های خوبی ندیدم) و هم اینکه تلاش زیادی برای نمایش شده بود و باعث میشه در نظر دادن جدیش بگیرم.(شاید سخت گیر)
۲.خلاصه داستان تقریبا مشخصه: خانمی نابینا که همسرش به او خیانت می‌کند. دیگران از این خیانت با خبر می شوند ولی پنهان می‌کنند و حتی خود ژان چشم پوشی می‌کند و حقیقت را نمیخواهد ببینید(مرتبط با نابینایی ژان). طی اتفاقات دیگر، زن و مرد درگیر می‌شوند و در آخر بنظر ژان مرد را می‌کشد.
۳.بخش میانی داستان این حس را به من منتقل کرد که نویسنده اول، انتهای داستان را در ذهن داشته و یکجوری میخواسته حتما مارو برسونه به این پایان. ژان از قبل می دانست که شوهرش خیانت می‌کند. او دوباره، از بوی عطر روی تخت متوجه قضیه شد. دیگه حضور اوژانس برای چی بود؟ بنظرم اوژانس را نویسنده قرار داده بود تا مرد سر برسد و ببیند و شک کند و دعوا کنند تا حرکت آخر منطقی شود. وگرنه ورود و خروج و تغییر شخصیت مقداری تو ذوق میزد.
۴.بعضی دوستان میگن که شاید ژان کور نبوده و خودش رو به کوری زده. اگه اینطوری بوده از اساس متن مسخره خواهد شد. بنظرم کور بودنش معادلی بوده برای پنهان کردن حقیقت.
۵.در نمایش گاها بیننده گول میخورد و این برایم جالب بود. وقتی که ژان دوستش را وارد اتاق می‌کند حس میکنیم نکند او هم خیانت می‌کند. یا اینکه اوژانس برمی‌گردد و فیلم خودش را پاک میکند تصور می‌کنیم قصد دزدی/آسیب دارد و یا حرکات چاقو ژان ابتدای نمایش.
خلاصه در مورد متن: وقتی خودم رو تصور می‌کنم که نمایشنامه رو به صورت کاغذی میخوندم، به این نتیجه می رسم که متن نکته خاصی ندارد! داستان حدودا کلیشه ای‌ست. اتفاقاتی پشت هم چیده شده تا پایان و تغییرات(که اوج آن در صاف کردن تابلوست) توجیه شود ولی پایان داستان در نمی آید! ولی چرا این نمایش توجه زیادی جلب کرده؟ در نکات بعدی حدسم رو میگم:
۶.من اگر بخوام حسم رو به این نمایش در یک جمله خلاصه کنم: اثری که کارگردانی آن از متن جلوتر بود. این لزوما به معنای ضعف متن نیست، بلکه بیشتر به عدم تناسب بین این دو اشاره داره. یعنی در نمایش من از لحاظ بصری لذت می‌بردم ولی ذهنم درگیر داستان نبود! منظورم از عدم تناسب اینه.
۷. کارگردانی باعث شده بود ضعف های متن دیده نشه.تصور کنید همین متن بدون این کارگردانی! این متن اگر قرار بود در فرمی دیگه اجرا بشه،"با این زمان" حتما کسل کننده می شد. هرچند با این حجم از نور و صدا و... به سمت کسل شدن رفتم!
۸.طراحی صحنه را دوست داشتم. ما در اصل با دو نگاه مواجهیم. چیزی که در صحنه میبینیم از نقطه نظر ژان هست. برای همین وسایل را نمی‌بینیم تا به نابینایی شخص نزدیک شویم(به همین دلیل وقتی بازیگران به صحنه می‌آمدند روی مانیتور عکس دو چشم بود) و مانیتور ها از نگاه افراد بینا بود.
۹.مانیتور ها از ایده های جالب بود ولی قابل بحث!زنده بودنِ تئاتر از ویژگی های منحصر به فرد اونه و اینکه من میدیدم بازیگرها از قبل فیلم گرفته اند و در مانیتور پخش میشه تو ذوقم میزد. نکته اینه اگر مانیتورها نبود، با شنیدن صداها هم می شد تصور کرد و هیچ خللی وارد نمی‌شد. درکل همونطور که گفتم ایده جالب بود ولی قابل بحث.(بااهمیت و تاکید zoom in آخر نمایش و کلوزآپ!، قابل بحث تر هم میشه!)
۱۰.درمورد میکروفون ها نظر خاصی ندارم حقیقتش. اینکه صداها رو راحت می‌شنیدم برایم خوب بود و مقداری هم کیفیت و بازی هایی که با صدا می شد حس و حال منتقل می‌کرد ولی باز هم مثل مورد قبلی که اشاره کردم قابل بحثه.
۱۱.موسیقی را هم دوست داشتم. بلند بودن موسیقی هم اتفاقا بنظرم توجیه دارد. کسی که کور باشد، بر لامسه و شنوایی تمرکز بیشتری دارد.
۱۲.بازی ها خوب بود.
۱۳.در رنگ لباس ها بنظر منظوری بود ولی من متوجه نشدم!
نکات دیگه ای هم بود که فک کنم دوستان اشاره کردن و حافظه ام بیشتر ازین یاری نمیکنه.

درآخر:
ولی خب این خوبی هایی که گفتم در فرم، بنظرم کارگردانی زیادی شلوغش کرده بود ولی متن در این حد نبود و متاسفانه برای من نمایش، اول از هر چیز متن است!
ولی این خوبی هایی که در صحنه گفتم، نامتناسب بود.
کارگردانی دائما در حال ارسال چیزی بود ولی خب توخالی! متن اینها را در خود نداشت.
ایده‌زدگی و به سمت سینمایی رفتن از مواردی است که بیشتر باید به آنها فکر کرد!
لذت بردم، کارشده ترین نمایشی بود که امسال دیدم ولی خب برخلاف خیلی از دوستان جزو تاپ هایم نبود. امیدوارم به کسی برنخوره.
خسته نباشید❤️

سلام
نظرات من به عنوان مخاطب عادی:
۱.من وقتی در توضیحات نمایش کلمه کمدی رو میبینم، معمولا به اون نمایش نمیرم. علتش هم بخاطر طنز(؟) سخیف رایج ... دیدن ادامه ›› امروز هست. ولی این نمایش رو چون همراهم برای اولین بار تئاتر میومد اومدم و در کل پشیمون نیستم.
۲.خلاصه تجربه بخوام بگم بنظرم اگه میخواید یک تئاتر برید تا مقداری حالتون بهتر شه، این نمایش خالی از لطف نیست.
۳.نمایش هم نیم ساعت دیر شروع شد که بنظر مربوط به گروه نبوده. ولی نمایش نوشته شده که یک ساعته ولی تقریبا یک ساعت و ۲۰ دقیقه بود که برای من که پارکینگ ساعت ۱۰ بسته میشد این موضوع زمان ها جالب نبود.
ازینجا به بعد اسپویل:
۴.نمایش تقریبا میشه گفت کامل بر اساس فیلمperfect stranger نوشته شده.(نمیدونم که خود فیلمنامه فبلم اورجینال هست یا نه). تقریبا اصلی ترین کنش ها، از فیلم برداشته شده. برای همین مقداری با خود فیلم مقایسه خواهم کرد.
۵.شخصیت پردازی: اکثر شخصیت ها مثل هم هستند. مقداری نوید و صدرا(یادم نیست اسم ها ممکنه اشتباه کنم.) متمایز هستند. باقی یا منفعل هستند(مثلا مهناز) یا مثل هم. دو شخصیت زن دیگر( سارا و دیگری که اسمش را فراموش کردم) که در ابتدا بنظر دو شخصیت متفاوت هستند( یکی خوشبین و عاشق تر و... و دیگر بدبین تر و...) ولی تقریبا تا انتهای نمایش شما اگر تمام دیالوگ ها را بین شخصیت ها جابجا می‌کردید تفاوتی حاصل نمیشد. البته شخصیت پردازی ۷ کارکتر برای یک ساعت کار مشکلی است.
۶.دیالوگ ها: دیالوگ ها و فضا تقریبا رئال هستند و این از نکات خوب نمایش هست برای ارتباط گرفتن بهتر با مخاطب. البته خب دیالوگ ها همان مشکلی ک در شخصیت پردازی گفتم را دارد.
۷. شخصیت کتی: این شخصیت بنظرم بزور در نمایش گنجانده شده. ارتباطی که بین کتی و صدرا شکل می‌گیرد اضافی‌ست. به شخصیت پردازی صدرا چیز جدیدی اضافه نمی‌کند. علت حضورش برای اطلاعاتش در مورد نوید هست. ولی خب برای مخاطب این شخصیت سریع وارد می‌شود و کنش بامزه ولی تکراری با صدرا شکل می‌گیرد، یکهو داستان نوید را مونولوگ‌وار ارائه می‌کند و بعدش هم می‌رود. بهتر بود قضیه نوید با ظرافت بهتری ارائه می‌شد. یا حتی اصلا نیازی به این رابطه نبود. همون تقوی کفایت می‌کرد. لزومی نبود که حتما مهناز و نوید همومثل دیگران دعوا کنند.
۷.یک نکته جالب برایم وقتی بود که نوید، داستان اسنپ را توضیح می‌داد و بنظرم نویسنده انتظار داشت که مخاطب باور کند. ولی در عوض مخاطب می‌خندد. چون در غیر این صورت وقتی در انتها متوجه قضیه اصلی می شویم، تاثیرگذار نیست و حتی شخصیت نوید از ابتدا لو می رود. اگه هدف باور کردن بوده باید در چینش وقایع و میزانسن تجدید نظر بشود.
۸.طنز: طنز نمایش اکثرا دم دستی بود. گاها هم می توانست زننده باشد ولی خب چون تمرکز نمایش روی آن ها نبود منزجر کننده نبود. ولی خب میتونست به سمت سخیف غیرقابل تحمل بره که نرفت. تشکر😁 ولی خب کمدی مطلوب من نبود اما خندیدم!
۹. طراحی صحنه خوب بود. در رابطه با نور گاهی بازیگرها به سمت های تاریک تر صحنه می رفتند.(مثلا اگر اشتباه نکنم وقتی مهناز از دست کتی عصبی شده است)
۱۰.مضمون: اشاره به موضوع دورویی و دروغ‌گویی و... اینبار با تمرکز به جعبه سیاه انسان مدرن(گوشی همراه). قابل تامل است و نمایش هم در حدی است که انسان را به فکر بیاندازد. اما نمایش با بخش های اضافی(که صرفا میتوانستند بامزه باشند) و ایراداتی که ذکر کردم تاثیر کمتری نسبت به فیلم دارد. درام نمایش گاها فدای طنز شد. نمایش سردرگم بود به این دلیل که تعادلی مطلوب بین تعداد زیاد شخصیت ها شکل نگرفته بود. مثلا اگه زن و شوهر دعوایی داشتند، یکهو رها می‌شدند در نتیجه همدلی با شخصیت به سختی شکل می‌گرفت. مخاطب از ابتدا که هر کارکتر صحبت می‌کرد منتظر بود که تو چطور قراره لو بری. تعلیق نمایش از فیلم ضعیف تر بود حتی با این وجود که استفاده از نقاط عطف فیلم کم نبود ولی اندازه آن تاثیرگذار نبود. در کل اگر صرفا از ایده استفاده می شد ولی پرداخت آن را کامل خود نویسنده انجام می‌داد بنظرم بهتر بود. چون وقتی شما اتفاق رو بدون زمینه و درام فبلم وارد نمایش کنید اثرگذاری کمتری خواهد داشت.
۱۱. بازیگری: نکته خاصی توجه من رو جلب نکرد. بازی ها "اوکی" بود.
۱۲. علت اسم اسکرین شات رو هم متوجه نشدم چون در نمایش چیزی به
نظرم در مورد کار این نبود.
ولی خلاصه بخوام بگم اگر سلیقه‌تون این نوع نمایش هاست، برید ببینید و لذت خواهید برد. گروهی که برای نمایشش تلاش کند قابل احترام است و نظر طولانی من هم از روی کینه نیست، بلکه فقط تجربه ای شخصی است که به اشتراک گذاشتم.
موفق باشید

سلام نظرات من به عنوان مخاطب عادی:
۱.خط داستانی نمایش مشخص است. این نکته در اصل نباید مزیت باشد ولی از بس تئاترهای بی سر و ته دیدم، برایم این ... دیدن ادامه ›› ویژگی مزیت است!
۲.بازیگری: بازی ها قابل قبول بود در کل. بازیگر مرد مسلط تر و صدای رساتری داشت. خانم ناصر بازی شون فراز و نشیب داشت. دیالوگ ها در مواقعی(مخصوصا طولانی ها) کاملا یکنواخت بیان می شد. صداها اصطلاحا تئاتری نبود و شنیدن دیالوگ ها گاها سخت بود. مجذوب کننده نبود در کل بازی ها ولی آزاردهنده هم نبود.
۲.داستان: یک مزیت که گفتم خط داستان مشخص آن بود. بنظرم نمایش طولانی بود و خسته کننده میشد و باید یخش هایی که نیازی نیست حذف شوند. چرخش داستانی برای بار اول جالب بود ولی تکرار آن دیگر آزاردهنده و فابل پیش بینی شده بود و حتی بی معنی. مضمونی منسجم از نمایش دریافت نکردم.
۳.دیالوگ ها: قابل قبول و رئال بود. اما موارد اضافی و تکراری به جذابیت آسیب زده بود.
۴. شخصیت پردازی: ضعیف بود. هر دو نفر در حال نقش بازی کردن بودند و شبیه بهم شده بودند و از طریق دیالوگ ها ما شخصیت پردازی خاصی ندیدیم.(البته میشه ازین نظر نگاه کرد به افرادی که دائما نقش بازی می‌کنند و شخصیتی ندارند و...)
۵.در کل شخصیت هایی که انقدر نقش بازی کرده بودند که واقعیت و خیالشان بهم خورده بود و حتی تماشاگر در انتها متوجه نشد کدام واقعی است( متاسفانه انتهای نمایش دیالوگ هایی برقرار شد که متوجه نشدم. فکر کنم نکته خاصی بود! فکر کنم این فرض رو القا میکرد که تمام نمایش، بازی بوده است.)
۶. طراحی صحنه و موسیقی متن ارام از نقاط قوت بود.
نمایش کاستی های کمی نداشت، ولی در این اوضاع تئاتر، دیدنش ضرری ندارد.
خسته نباشید

سلام
نظرات من به عنوان یک مخاطب عادی:
1. خلاصه داستانی که متوجه شدم: چندین نفر در آسایشگاه روانی داستان های خودشون رو میگن. یک سری شکست عشقی ... دیدن ادامه ›› خوردن، یه نفر آرزوی موفقیت در بازیگری داره، یک نفر هم آرزوی خونه داشتن داره و... بعد یک کاغذ از اون سمت دیوار پرتاب میشه(که نوشته خبری نیست آدم ساده). بعد شخصی به نام میلاد وارد میشه دنبال گندم(کسی که بنظر عشق قدیمی میلاد بوده و اعضای خانوادش رو از دست داده و...). یک مدیر اسایشگاه وجود داره که بنظر دیکتاتور مآبه. بنظرم اومد که اعضای آسایشگاه میلاد رو قربانی میکنن پیش مدیر و مدیر وعده دروغین آزادی میده. بعد میلاد میاد(که به نظر مدیر رو کشته؟!البته در اخر دو نفر دیگه به عنوان مدیریت میان) و این افراد رو بیرون میبره از اسایشگاه. اون سمت آسایشگاه هم میبینیم که وضع همینه ولی بدون لباس های فرم. بعد میبینیم که دو نفر میان (اسمش یادم نیست. سیاوش بود؟) این شخص هم بنظر همسرش رو از دست داده. تهش هم نمایش میگه خبری نیست آدم ساده!
2. این تمام چیزی بود که تونستم از داستان متوجه بشم. بنظر میاد نویسنده بیشتر از اینها در ذهن داشته که من متوجه نشدم!
3. دیالوگ های نمایش نقطه قوت نمایش بود. اما دیالوگ ها توسط بازیگرها خیلی تند ادا میشد و گاها مبهم و جلوی تاثیرگذاری رو میگرفت.
4. بازیگری ها متعدد بودن و سطح بازیگری ها هم متفاوت ولی در کل بخوام بگم من بنظر سطح زیر متوسط بود. هماهنگی ها کم بود(هر چند باید پذیرفت که سخته با این تعداد) نحوه بیان دیالوگ ها مشکل داشت(گاها صداها خیلی کم بود، تند حرف میزدن و اصطلاحا حرف ها خورده میشد و...)
5. مشکل اصلی من با نمایش ، زمانش بود! نمایش پر بود از بخش هایی که با خودت میگفتی خب که چی؟! مقداری هم برمیگرده به تعداد شخصیت ها. این همه شخصیت بنظرم به درام نمایش کمک که نکرد هیچ، عمق شخصیت پردازی رو هم تحت تاثیر قرار داد( این همه شخصیت برای حتی این مقدار از زمان زیاد بود و بی دلیل) . در کل بین این تعدد شخصیت ها من مخاطب گم شدم. اگر نمایش کوتاه تر می بود و تعداد شخصیت ها کمتر، بنظرم جذاب تر میشد.
6. ردیف اول 5،6 نفر نشسته بودن و دائم در حال فیلم برداری با گوشی بودن و بلند میخندیدن. با اینکه عکاس هم بود! جلوتر متوجه میشیم که عزیزان خودشون بازیگر نمایش هستن. انتظار میره برای نمایش خودتون ارزش قائل بشید.
7. در کل نمایش ابتدای خوبی داشت و برام جذاب بود( هم بحث روانپزشکی و هم نوع شروع) ولی متاسفانه میانه نمایش من رو از خودش جدا کرد و نمایش برایم خسته کننده شد و طبیعتا این باعث میشه پایان رو هم متوجه نشم!
8. تقریبا اواخر نمایش این موضوع به ذهنم اومد که نمایش میتونه نمادی در مورد وضعیت سیاسی موجود باشه، که اگر بود من انسجامی ندیدم.

خلاصه در این نمایش برای منِ ساده خبری نبود. دیالوگ ها خوب بود. موضوع جذاب بود ولی به دلایلی که بالا ذکر کردم، نتونستم لذت ببرم.
تولید این نمایش کار آُسونی نبوده. برای تلاش افراد نمایش احترام قائلم و خسته نباشید میگم. این چیزیه که توی خیلی از نمایش های بی محتوا و سخیف امروز وجود نداره.
موفق باشید

سلام
نظرات من به عنوان یک مخاطب عادی:
1. بعد از مدت ها حس کردم که با نمایشی فکرشده مواجهم که ناگهان تماشاگری در این سالن کوچیک به چیزی که خنده دار نبود(حتی غم انگیز) بلند خندید! تا بحال همه ما تجربه سروصدای تماشاگران رو داشتیم که در حد آزار بوده ولی این کیس دیشب واقعا فراتر ازین حرف ها بود! کل نمایش رو متاسفانه برایم نابود کردند. دراین حد که میخواستم نمایش را ترک کنم و فقط به احترام زحمت عوامل کار بلند نشدم.
اجرایی دوست داشتنی، بازیگری های خوب، ایده ای درگیرکننده و جالب و... باعث میشه که توصیه کنم حتما این تئاتر رو برید چون ارزش دیدن داره. نمایشی که میتونه شمارو به فکر فرو ببره و با سایر دوستانتون درموردش بحث کنید.
حواستون باشه که نمایش درسالنی کوچک برگزار میشه و توصیه میکنم ردیف اول بشینید یا روی زمین. چون من در ردیف دوم هم برایم سخت بود چه برسه ردیف های عقب تر. و اینکه از اول نمایش یکسری متن میوفته روی دیوار روبرو که بهشون توجه کنید.
هرچند نمایش خالی از نقد نبود و خیلی دوست داشتم متنی کامل درمورد این نمایش بنویسم اما متاسفانه بخاطر تجربه بدی که داشتم نمیتونم حسم رو به خود نمایش بگم.
خسته نباشید

سلام
نظرات من به عنوان یک مخاطب عادی:
قبل از هر چیز باید بگم، همونطور که بعد از نمایش اشاره شد، وقتی که ممیزی در یک اثر هنری دخالت می کنه بدون ... دیدن ادامه ›› شک اثر رو نابود میکنه و روی کیفیت اثر تاثیر میذاره. به امید روزی که این بساط ضد هنر جمع بشه.
ولی خب من مخاطب، به اثر بدون ممیزی دسترسی ندارم و مجبورم نظرم رو در مورد چیزی که دیدم بگم:
۱.خلاصه‌ای که من از نمایش فهمیدم:نمایش در مورد چند زن،کارگر جنسی، هست که در یک خانه با هم زندگی می کنند. هر زن ویژگی خاصی دارد. یکی در گذشته مانده و ناامید از آینده، دیگری ادعا می‌کند در زمان حال است و شخصی که دلشوره آینده را دارد. الکترا هم هست که بنظر نسبت به بقیه فرهیخته تر است و می توان نام رئیس را هم به او داد.متاسفانه بجز مده‌آ باقی اسامی رو فراموش کردم. ماری(فکر کنم اسمش این بود) بعد از ۱۵ دقیقه وارد می‌شود و آدرسی می‌دهد و خودکشی می‌کند. پلیس وارد می شود و بازجویی می شوند. متوجه می‌شویم ماری قصد مهاجرت داشته که شخصی پول ماری را بالا می‌کشد(بعد می‌فهمیم کار دوستانش بوده). می‌فهمیم که آدرس،خانه شوهر سابق ماری بوده و علت خودکشی اون نیز همین. یک سوال اصلی باقی می ماند: چه کسی تماس گرفته. در آخر نمایش متوجه می‌شویم مادر شوهر سابق ماری بوده و نمایش با خودکشی الکترا تمام می شود.
۲.ایتدای نمایش ما تصور می‌کنیم با جمعی فرهیخته مواجهیم(البته جلف) ولی بعد متوجه می شویم که این زن ها کارگر جنسی اند. این چرخش را دوست داشتم چون اگر ابتدا مشخص می‌شد که چه کاره‌اند ذهن قضاوت‌گر تصوری دیگه می‌کرد.
اما حالا برویم سراغ مشکلات من با نمایش
۳. شخصیت شوهرسابق و کمیسر، به طرز عجیبی رو مخ بودند. شخصیت که هیچ، حتی تیپ هم نبودند. اصلا این دیالوگ ها و رفتار ها برایم منطقی نبود. جدی شدن هاش، فریادهاش، لبخندش و...
بخش آخر نمایش هم که کمیسر نشسته بود و پند اخلاقی میداد که بچه ها دوست باشید با هم.
درکل شخصیت پردازی ها ضعیف بود. اینکه بگیم مثلا یکی دلشوره داره که نشد شخصیت پردازی. از اونجایی میشه فهمید که شخصیت پردازی قوی بوده که من مخاطب همزاد پنداری کنم با شخصیت. تنها شخصی که من حسش کردم، ماری بود که دو ۱۰ ثانیه اومد تو!
۴. چقدر در این نمایش داد میزدن! تا چیزی می شد یهو داد میزدن و بعدش یه سکوت که مثلا تاثیرگذار باشه(که نبود) و ادامه نمایش. این چرخه بارها تکرار شد و برخلاف تصورشون، حداقل برای من هیچ حس دراماتیک ایجاد نکرد.
۵.چرخش آخر داستان(تماس گرفتن مادر شوهر ماری) نتونست من رو شگفت زده کنه. اصلا ما چی می دونیم ازش که حالا بخواد مارو شگفت زده کنه؟ خودکشی الکترا هم که دیگه بماند.
۶.در نمایشنامه مهمتر از دیالوگ نداریم. مشکل اصلی من با نمایش هم اینجاست. دیالوگ های منقطع بودند و چیزی وجود نداشت که انسجام ببخشه به دیالوگ‌ها. کمیسر یه چیزی میگفت، زن ها یه چیز دیگه.
شاید مقداری هم ممیزی تاثیرگذار بوده.
دیالوگ های فلسفی و سخن های بزرگ هم
۷.چرا نئورئالیسم؟ این نام میخواد بگه حقیقت واحد دیگه شکسته شده و پوچ گرایی غالب شده؟ کجای نمایش این می‌نشست؟ در خلاصه نوشته شده مرز میان حقیقت و خیال... من که نفهمیدم کجای نمایش بود اینها.
۸.شاید باید به صورت نماد نگاه کرد به این نمایش. ولی من نتونستم برداشت منسجمی داشته باشم از نمایش که نماد استخراج کنم.

اینها نظرات شخصی من بود و نمایش از ذهن من. برای زحمتی که عوامل کشیدن احترام می‌گذارم و آرزوی موفقیت دارم.

با سلام
بیش از 100 روز است که نظری ننوشتم. چون تئاتری نبود و همینطور حس و حالش...
نمی خواستم نظر بنویسم ولی نصف شبی ذهنم را درگیر کرد و همین ... دیدن ادامه ›› باعث شد به عنوان یک خسته نباشید به عوامل نمایش، این متن را بنویسم.
این نظرات من هست به عنوان یک مخاطب عادی، که نمایش را از نقطه نظر زیست خودش می نویسد:
- نمایشی ابزورد. از ابتدا که وارد می شویم به ما میگویند: لطفا روی مدفوع نروید! و این نشان می دهد که قرار نیست نمایشی نرمال ببینیم!
- تقریبا 15 دقیقه، دو شخصیت به ما زل زده اند و دیگر هیچ. اینجا برای من بازیگران، تماشاگران بودند که چطور از بی حوصلگی تکان میخورند، صحبت می کنند، میخندند. بیشترین جایی که فکر من مشغول شد همینجا بود. سکوتی که یادم رفت کی آمدم و چکار میکنم؟ اینها به چی زل زده اند؟ چرا این سکوت آزارم می دهد. منی که از تکرار روزمرگی فرار کرده ام به سمت فضای تاریک تئاتر چرا باید چند دقیقه اینجا از سکوت و بی اتفاقی، زجر بکشم؟
-اساس این نمایش "تکرار متعفن" است. که در نمایش موتیف می شود. نمایش میخواهد یک تکرار را به سخره بکشد و آن را معادل مدفوع بداند. بنظر منطور زندگی تکراری است.
- یک شخصیت داستان بر روی توالت نشسته و زور میزند و بلند می شود و موز میخورد و دوباره به توالت برمی گردد و زور می زند. موز به عامل یبوست مشهور است(هرچند ممکن است علمی صحیح نباشد ولی معروف است). این شخصیت نسبت به بقیه کمتر مورد توجه قرار می گیرد چون کلا کارش همین هست ولی به نظرم بهترین تکرار را همین نشان می دهد. در طول روزمرگی های خود دائما در حال "زور زدن" هستیم و احتمالا از این یبوست هم شکایت داریم. ولی واکنش ما چیست؟ موز میخوریم!
- شخصیت دختر: پر انرژی و پر حرف. شخصیتی که می خواهد تمیز کند این تعفن را. اما موفق نیست. شخصیت قبلی حرکاتش کند است برعکس این دختر. نوار زندگی در اینجا کند است. شخصیت دختر گاها نوارش تند می شود و حرفای غیرقابل فهمی میزند. حس میکنم خاطرات یا خوشی ها یا عشق ها را نشان می دهد ولی زودگذرند. طوری که اصلا متوجه نمی شویم. در آخرهم در تمیز کردن ناکام است.
-شخصیت بعدی نیز(فکر کنم اسمش کراپ بود که می شود گفت معادل=crap است) نکته ی قابل توجه ربات وار بودنش است. خیلی درکش نکردم چون حرف هایش را نیز نتوانستم متوجه شوم.
- این نمایش یک نوار است. که گاهی تند می رود و گاهی کند، ولی چیزی که مشخص است یک تکرار متعفن است. همانطور که در نمایش هم اشاره شد، نباید از این نمایش لذت برد. اگر این نمایش مدفوع زندگی را برای ما رنگ میکرد و ما از نمایش لذت میبردیم که فریب کاری میشد! یا اشاره شد که هر جا از نمایش خواستید میتوانید خارج شوید، درست می گوید، همه اش تکرار است. حالا اگر 5 دقیقه باشی، 1 ساعت و 9 دقیقه یا 70 سال! پایان خاصی ندارد این تکرار.
این حقیقتی است که ما از آن گریزانیم. برای همین نمایش زجر آور است.
طبعتا این نگاه من است و ممکن است و برداشت دیگران متفاوت باشد و بسیاری از نکات دیگر را فراموش کرده باشم یا متوجه نشدم.
- بازی کردن این نقش ها واقعا سخت است. بنظرم سخت ترینش را هم، عزیز روی توالت بود!
انتقاداتی اساسی به این نوع نمایش ها دارم البته که فعلا از توانم خارج است.
درکل خسته نباشید و بابت این مشغول کردن ذهن ممنون.
موفق باشید

سلام
نظرات من به عنوان یک مخاطب عادی:
این نمایش رو 2 دسته اصلا متوجه نمیشن و بنظرم تقریبا هیچ ارتباطی نمیتونن برقرار کنن.
1- اونایی که حتی ... دیدن ادامه ›› با خلاصه هملت آشنا نیستن.
2- اونایی که نمیدونستن 3 بازیگر نماد چی هستن.
پس حتما حداقل خلاصه داستان رو بخونید!
حالا نظراتم:
- من روز قبل نمایش، هملت رو خوندم. 10 دقیقه ی ابتدای نمایش واقعا لذت بردم ولی حقیقتا به طور سینوسی جدا می شدم از نمایش! اینکه دیالوگ بازیگرها من رو یاد متن شکسپیر می انداخت جالب بود برام ولی واقعا به دفعات بسیار جدا شدم از نمایش. حالا کسی که کلا نمیدونه هملت کیه چه حسی داشته؟ برای اوفلیایی که نمیشناسه چجور سوگواری کنه؟
- حقیقتا با اکت بازیگران هم ارتباط برقرار نکردم و برایم در حد متوسط بود. بجز لوسیفر که واقعا حتی فرم ایستادنش هم حساب شده بود. بازیگران بنظر صدایشان گرفته بود پس از اجراهای مکرر. پس بهتره مراقبت بیشتری از حنجره ی مبارک بکنن. نکته ی خاص بازیگران گفتن دیالوگ های سنگین بود. که البته این حافظه ی قوی عزیزان رو میرسونه. هرچند بنظرم ادای دیالوگ سریع بود و امکان غرق شدن نداشت حداقل برای من.
- موسیقی از ابتدا تا انتها در حال پخش است. کمک زیادی به القای حس می کند. که البته بنظرم بعضی جاها نیازی نبود.
- نورپردازی نیز کمک زیادی در ایجاد فضا و حس می کرد. بهترین بخش برای من نورپردازی آن بود. گریم هم دوست داشتم.
- درکل با اینکه از متن جدا بودم ولی خب باقی عناصر صحنه منو درگیر میکرد و در من یک شوری ایجاد میکرد. این نکته ی مثبتی بود.
- اما حالا در مورد اینکه ما با چه نمایشی روبرو هستیم؟ ابتدا تصورم این بود که یک نمایش مستقل تر هست و فقط ایده ی خاصی از هملت گرفته ولی خب همونطور که توی خلاصه هم نوشته اساس نمایش بر روی نمایشنامه شکسپیر است. بنظر کارگردان متن شکسپیر را می خواسته با فرم مطلوب خود ارائه دهد. پس شما قرار هملت از نگاه دیگری ببینید و نه یک نمایش جدا از متن اصلی. ولی خب تغییرات کارگردان چیست؟ بنظر کارگردان بدنبال ارائه ی مدرن هملت است تا شاید بگوید که ما در این دوران به بیماری سندرم هملت مبتلا هستیم!؟ چرا مدرن و امروزی؟ خب از لباس های امروزی و گوشی و سلفی و... اینها را راحت میشه متوجه شد. 3 خصیصه این بیماری= تعقل(مردی هنرمند که یادداشت میکند) + زنانگی( برداشتم این بود که این بخش میشود هما هوسرانی و جلب توجه و تفریحات و...!! که میبینیم با رژ لبی که میزند چه اتفاقاتی می افتد) + خشم( که بدنبال انتقام و... است و وقتی کنار میرود دیدیم که چه شد) . اگر کارگردان میخواسته که بار دیگری هملت را از زبان این جنبه ها اجرا کند که ایرادی نیست. ولی اگر میخواسته با استفاده از هملت مفاهیم خاصی را به مخاطب امروزی(فراتر از مفاهیم درون هملت) ارائه دهد بنظرم میتوانست موفق تر باشد. فکر میکنم مورد اولی بوده!
- من وقتی هملت را خواندم تصورم بر این بود که روح پدر، واقعی است و اهریمن اورا فریب نمی دهد. ولی بنظر در اینجا لوسیفر با دست گذاشتن روی 3 جنبه درگیر هملت، در ذهن او دروغی میکارد. وقتی که روح پدر را میخواهد ببیند این لوسیفر است که مرد را برعکس از پا می گیرد و حرف ها از دهان او می آید! و در آخر هم بنظرم درمواجه با مهم ترین جمله:" بودن یا نبودن، مساله این است" بنظر لوسیفر "نبودن" را در تقدیر غیرقابل تغییرش می گذارد.
حرف های بیشتر هم هست ولی صرفا اشاره به داستان هملت هست و بنظرم نیازی نیست. در کل من نتونستم با این نمایش ارتباط برقرار کنم. البته این ایرادهایی که میگیرم خیلی خطاب به کارگردان نیست. صحبتم با مخاطبان این نمایشه تا بدونن با چی قراره مواجه بشن.
خلاصه که بنظرم این نمایش برای کسی که شکسپیر خوان حرفه ای است لذتبخش خواهد بود. برای من بجز موارد مثبت بالا، بدلیل سواد کم شکسپیری و عدم اشنایی با این نوع فرم نمایش ، نمایشی سخت بود.
ولی زحمت کشیدن فراوان عوامل مشخص بود. خسته نباشن.

با سلام
نظرات من به عنوان یک مخاطب عادی:
- قبل از نظر درمورد خود نمایش از تجربه ی سالن بگم! متاسفانه 3 ،4 نفر از دوستان آنچنااااااان بلند میخندیدن ... دیدن ادامه ›› به این اثر با صدای بلند که واقعا اتصال به نمایش رو برایم شدید سخت کردن. این نمایش بجز چند مورد خیلی کم خنده ی خاصی نداشت! این عزیزان بدون اغراق هر یک دقیقه حداقل یک یا دو خنده ی بلند داشتند. حتی جاهایی که مرگ و... بود! از یک کودک هم بیشتر میخندیدن. اینو گفتم بگم چون طبیعتا توی نظر من نسبت به نمایش موثره هرچند سعی میکنم اثرش رو کم کنم.
- برای من، هروقت اثری رو حس کنم روی اون کار شده، بسیار قابل احترامه. ازین نمایش هم همین حس رو برداشت کردم و به همین دلیل حتما پیشنهاد میکنم ببینید.
- این اثر چرا کمدی داشت واقعا؟ جدای از خنده ی حضار، این کمدی من رو از درام نمایش جدا می کرد. نمی دونم توی متن اصلی بوده یا نه(حس میکنم نه) ولی واقعا ضربه زد بنظرم. نمایش پر از انتخاب های تلخه. طبیعتا طنزی مناسب و به جا در حین نمایش میتونه تلخی و درام رو حتی بیشتر و بهتر کنه . ولی این طنز اصلا در پیشبرد داستان کمکی نمی کرد و حتی مانع بود بنظرم.
- بازیگری ها خوب بود. من اجرای بازیگر نقش هانس(رضا مولایی) رو خیلی دوست داشتم. خانم عبدالرزاقی هم خوب بازی کردن ولی چرا نقش رو بهشون گفتن اینجور اجرا کنن؟ اون نوع عشوه اومدن برایم قابل پذیرش نبود. وقتی جدی میشدن خیلی خوب بود ولی باقیش بنظرم لوس میومد.(شدت این موضوع ابتدای نمایش اونقدر زیاد بود که حس کردم با نمایش بدی طرفم هرچند جلوتر بهتر شد) در کل تیم بازیگری خوب بود.
- ایده داستان: شخصی که در بچگی اذیت میشده+پدرش رفتار نامناسب داشته+یک رابطه عاشقانه خوب داشته که بخاطر مادرش بهم میخوره+ یک ازدواج ناموفق که خودکشی عروس ختم میشه+ ملاقات با آنتوآنت که یک شب عشق بازی کردن ولی آنتوآنت خیلی علاقه خاصی به هانس نداشته ولی هانس انگار برعکس(؟)+ ازدواج ناموفق و سرد + شاید خیانت + مصرف الکل زیاد + قتل همسر+ سرطان = مرگ

این بیوگرافی اصلی هانس هست. که حالا میخواد تغییرش بده. چند باری میخواد تغییر بده ولی هر کاری کنه تقدیر اونو میرسونه به سرطان و خیلی به راحتی هم نمیتونه از قتل فرار کنه و اگر هم بکنه 7 سال بعد میمیره!
ایده جالبه. میخواد تاثیر انتخاب ها رو بگه. ولی بنظرم سرگردمه. ابتدای نمایش اینجور القا میشه که اگر این انتخاب هارو بکنی فلان اتفاق نمیافته و تمام! اما به نظر انتهای نمایش میگه هرکاری بکنی سرطان میگیری! یا اون اخر نمایش مشخص میکنه اگر آنتوآنت بره تو 7 سال بعد باز میمیری و تقدیرت اینه و فایده نداره و... خب که چی؟ این نمایش میخواد یکی از این دو گزینه رو بگه : انتخاب هامون مهمه یا زیر تقدیر همه له میشیم؟ فک نکنم اولی باشه! مرگ که مشخصه میرسه(حالا چه سرطان چه هر چیز دیگه ای) ولی خیلی فرق میکنه اون 7 سال چجور بگذره! گیرم 7 سال بعد نمیره 30 40 سال دگ میمیره که. مهم اینه چطور طی میشه. بنظرم نتونست بین این دو گزینه وضعیت خودش رو مشخص کنه.

- نورپردازی و صحنه را دوست داشتم. آهنگ اخر هم انتخاب جالبی بود.
-نمایش با اینکه وقت زیادی داشت ولی پراکنده بود. نمایش هم میتونست کوتاه تر باشه و هم منسجم تر.
در کل: کمدی کار را دوست نداشتم و روی کار ننشسته بود + بازیگری ها خوب (هرچند گاها متن، بازیگری را برایم پایین می آورد) ولی با تمام این وجود عوامل کار زحمت کشیده بودند و برای مخاطب احترام قائل بودند و به دوستان توصیه میکنم چون این تئاتری بود که میتوان در موردش بحث ها کرد. مقداری هم در نظرم سخت گیری کردم نه بدلیل ضعیف بودن کار، چون به نظرم کار ارزش بحث داشت .
خسته نباشید.

سلام
نظرات من به عنوان مخاطب عادی:
-معمولا نباید خیلی به فیلم های کوتاه سخت گرفت چون اکثرا تازه کارن و مهم تر اینکه بودجه ندارن. ولی خدایی این فیلم از سطح فیلم های کوتاه هم پایین تر بود!
- ایده: خوبه. یک دختر که نمیتونه تا صبح بخوابه و خب این یعنی زن و شوهر دچار یک سری مشکلات شدن. اما این ایده حتی ازین جمله ای هم که گفتم پایین تر بود چه برسه پرداخت ایده!
- متن بشدت کلیشه و غیر منطقی! خب خانواده چرا چشم بند نمیزنن!؟ ارزون تر ازین نبود! دختر پشت سر باباش تو بارون چرا نمیره پیشش؟ چرا دور میمونه؟ آخه بچه چی فهمیده ازین اوضاع!
- روایت به ساده ترین حالت ممکن توسط پدر بود و کاملا متن رو لو میده! این نوع روایت بهتر بود از سمت دختر باشه! و بهتر بدرد ... دیدن ادامه ›› ایده میخورد!
-روی مقنعه دختر نوشته بود مدرسه غیر دولتی :)))) این خانواده فقیر و...
- شخصیت های بیخود زیاد!
کلا بیشتر ازین بحثی نمیشه کرد پر از ایراد بود متاسفانه.
خسته نباشید