گونگ نمایشی در باب موضوعاتی فراگیر از جمله هستی و نیستی، صیرورت تاریخ، جنگ، قدرت ، استبداد و غیره است. شاید برای جا دادن همه ی این مفاهیم کلی در قاب یک اثری هنری فرم فیزیکال فرمی مناسب به نظر بیاید. اما هرچه مفاهیم انتخابیِ درونِ اثر کلان تر و پرتعداد تر باشند، پرداخت و ایجاد وحدتی ساختاری بین آن ها برای خالق اثر چالش برانگیز تر می شوند.

از نظر من نویسنده در ایجادِ این وحدت ساختاری موفق عمل نکرده است و در بهترین حالت شاید بتوان ساختمان اثر را به جای منظومه ای هماهنگ، به کلاژی همانند دانست که حاوی تصاویری اپیزودیک از موضوعات مورد توجهِ خالق اثر است.

اپیزود های تاریخ در این نمایش گاهی صرفابرای درک پیامی اخلاقی مانند تقبیح جنگ، ثروت اندوزی و غیره فروکاسته می شوند و نویسنده ی اثر تلاش دارد حکم اخلاقیِ مورد نظرش رابه وضوح از زبان شخصیت های نمایش بیان کند.

فرم در این اثر دست بالا را دارد اما هر چقدر تصاویر، موسیقی و نور فرصت رفتن به ... دیدن ادامه ›› ژرفارا برای مخاطب فراهم می کنند، دیالوگ های نخ نما و سطحی همانقدر خواننده را از استغراقش در تجربیاتی تکینه باز می دارد و او را به سطحِ زبان می آورد و به تعبیر لکان در نظام بی رحم نمادین پرتاب می کند.

در مجموع، گونگ نمایشی ست شامل مسائل کلی بشری و بدین واسطه ناگزیز به پُرگویی، که میتوان در آثار بعدی نویسنده کنترل شده و منتج به آثاری نظام یافته تر شوند.