سوگل اسفندیاری فعال هنری

بعد از سالها اجرایی دیدم که به رغم رئالیستی بودن متن و فرم، همه چیزش بی نهایت عاریتی بود، تا حالا این همه دروغ رو صحنه ندیده بودم. کارگردان با ما قرارداد رئال بودن کار رو میبنده و بعد تمام احساسات بازیگرا دروغه،بی نهایت نمایشی بود.
غذا خوردن ها، عصبانی شدن ها،عاشق بودن ها، گرسنه بودن ها، همه چیز! در حالی که با آشنا ترین موسیقی ها(که تعدادشون بالای 5تا بود!) سعی میشد احساسات بهمون منتقل بشه دقیقا برعکس کار میکرد موسیقی حتی موقع قطع شدن فید نمیشد!! نزدیک 10بار نور فقط برای تعویض صحنه و تی کشیدن میرفت و به مدت زیاد و....
فکر نمیکردم هنوز اجراهایی برن رو صحنه که بازیگرا با لحن اونقدر نمایشی/رادیویی حرف بزنن و کوچیک ترین ارتباطی هم بین بازیگرا نباشه.و نورپردازی شلخته و بی منطق! لااقل تو تهران اولین بار بود با این کیفیت اجرا دیدم و با نیم ساعت تاخیر