یکی از مولفه های یک اثر نمایشی لذت بردن از رویدادهای نمایشی، شامل هماهنگی، ضرب اهنگ، انرژی و بازی بازیگران، نور، رنگ و.... هست که با تماشای این کار برای شخص من این لذت ممکن شد و لذت باران رو زیر سقف سالن به خوبی و کامل احساس کردم. ممنون از کارگردان خوب و بازیگران پر انرژی این اثر، یه تشکر ویژه هم از اتاق فرمان که خیلی منظم و درست کارشون رو انجام دادن و به نظرم تو این کار هماهنگی و نظمشون ارزشی کمتر از کار بازیگرها نداشت

خسته نباشید به همه تیم که تو این شرایط کرونایی خستگی ناپذیر در تلاشن تا چراغ صحنه رو روشن نگه دارن. متن بیوگرافی جذابی بود، مواجهه شخصیت ها جالب کارگردانی شده بود، تلخ و شیرینی کار جذاب بود، سیال ذهن بودن اثر و متن هم از حالت تک خطی در اورده بود کار رو. اما به نظرم استفاده از نور های آبی و سبز و قرمز در این نمایش دم دستی بود همچنین موسیقی به نظرم نباید آرشیوی استفاده می شد، می تونست قدرتمند تر باشه، در کل نور و صدا میتونست بهتر و دقیق تر و منظم تر پخش و اجرا بشه تا مخاطب از کار کنده نشه. نحوه استفاده از پرژکتور به اون شکل به نظرم نه تنها در این کار بلکه در هیچ کاری نمایشی نیست، میتونیت تو قاب یه تلویزیون متحرک چهارده اینچ قدیمی بیاد رو صحنه و به اکت کار هم کمک کنه، یا دست کم میتونست روی پارچه سفید های جلو کار بشه،به هر شکلی جز این حالت کلیشه، البته متوجه محدودیت های سالن ها هم همه هستیم.