مخاطبان گرامی، پیرو اعلام عزای عمومی، به آگاهی میرسد اجرای همه نمایشها و برنامههای هنری به مدت یک هفته از دوشنبه ۳۱ اردیبهشت تا پایان یکشنبه ۶ خرداد لغو شد.
با توجه به حجم بالای کاری، رسیدگی به ایمیلها ممکن است تا چند روز به طول بیانجامد، لطفا از ارسال مجدد درخواست خودداری نمایید.
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
:
هیچ کس هول انگیزی اعتراف را تا نکرده باشد ، نمی داند .مسئله ساده است . یک ور گیرنده ی اعتراف و َور دیگر کننده ی آن نشسته است . این مواجه ی سخت برای بیرون کشیدن ویا فرو نگهداشتن اطلاعات یک جنگ ترس آورِ تن به تن است ؛ که البته همیشه انکه شلاق در دست دارد برنده نیست . از وایس و دورفمان و سارتر و کاریر و رمارک و تا بگیر خیلی های دیگر این مواجه را – این برخوردِ میان واردار کننده به اقرار و مِقر را- نوشته اند . تمام این اسم های بزرگ در مفهومی فوکویی مشغول تیره شناسی ابزار سرکوب بواسطه ی عنصر قدرتِ مسلط ، جهت حفظ وضعیت موجود اند . برای کسی که اعتراف می گیرد ، وضعیت موجود - برعکس کسی که اعتراف می کند - وضعیت مطلوب است . این مطلوب دانستنِ موجود از بازجو عنصری قهری و از مُقر موجودی مظلوم می سازد . در کوررنگی اما همانطور که از اسمش می فهمیم ، قدرت تشخیص هر کدام از طرفین در خواستی تعمدی از فرم متن سلب می شود . اجرا اینطور خودش را پیش می برد که قدرت تشخیص پرسنده از جوابنده برای مخاطب را به تعویق بیاندازد و با تکیه به امر تاریخی چرخه ی بسته تبدیل قربانی به قربانی کننده را به نمایش بگذارد .اعتراف گیرنده به عنوان آچار سرکوب ، عنصر همیشه موجود در جعبه ابزار قدرت است و تحلیل فراگیر کوررنگی از همین خمیر مایه می گیرد . آدم های دو طرفِ بازی عباس جمالی و بهار کاتوزی خوب اند و کارگردانی سیاوش پاکراه خوب است و متن سیاوش پاکراه خوب است و اضافه به همه ی اینها طراحی صحنه ی هم نسل ِ کم غلطم امیرحسین دوانی خوب است. او در پر رنگ کردن ایده های اجرایی مهارت معر که ای دارد . کوررنگی خودش را به عدم تشخیص و قضاوت می زند ، وگرنه زرنگ ترازین حرفهاست که نفهمد که منِ تماشاگر می فهمم اش.