به آگاهی می رساند با توجه به تمدید دوباره نمایش پرسه های موازی، این نمایش صرفا تا روز 13 مهرماه به روی صحنه خواهد بود و امکان تمدید دوباره آن وجود نخواهد داشت.

به گزارش روابط عمومی مرکز تئاتر مولوی، نمایش "پرسه های موازی" که این شب ها میزبان تعداد زیادی از هنرمندان و چهره های نام آشنای سینما و تئاتر چون گلاب آدینه، قطب الدین صادقی، شیرین بینا، محمد مساوات، خسرو معصومی، عباس رافعی، سید جمال ساداتیان، خسرو شهراز، شیوا مکی نیان، پرستو گلستانی، امیر عابدی، فرشاد منظوفی نیا، محمدعلی سجادی، علی سرابی، مهدی میامی، امیرکاوه آهنین جان، شهرام زرگر، مسعود دلخواه، پریسا مقتدی، رویا افشار، شهرام مسلخی، احسان سلطانیان، مهرداد خوشبخت، هما جدیکار، بهزاد صدیقی، السا فیروز آذر، مهرداد رایانی مخصوص، سید علی سجادی، آرش فلاحت پیشه، وحید آقاپور، داوود خیام، رضا معطریان، کیوان کثیریان، ایراهیم ایرج زاد، نازنین خزائی، غزل معصومی، عمار تفتی، بزرگمهر حسین پور، محمد هادی عسکری و ... بوده، به کار خود در تاریخ 13 مهرماه پایان خواهد داد.

پرسه های موازی نوشته و کار پیام لاریان با بازی الهام نامی، آسو بهاری و بهروز خرم و تهیه کنندگی سجاد افشاریان هرشب ساعت 20:30 به مدت 55 دقیقه در سالن اصلی مرکز تئاتر مولوی به روی صحنه می رود.

پیام لاریان: دوست دارم در مورد مرگ خودم بنویسم / خودکشی دسته‌جمعی بر صحنه تئاتر

گفت و گو با پیام لاریان به بهانه اجرای نمایش پرسه های موازی
http://honaronline.ir/Pages/News-77781.aspx

به آگاهی میرساند نمایش پرسه های موازی، همزمان با جشنواره تئاتر شهر در سالن اصلی تئاتر مولوی، راس ساعت اعلام شده (20:30) به نمایش درخواهد آمد و بدیهی است اجرای نمایش طبق روال اعلام شده خواهد بود.

پرسه های موازی ، اضطراب تاریکی در ضربان سکوت

پرسه های موازی تلخ است ولی عاری از حقیقت نیست.نبضی پنهان زیر پوست شهر است ولی دیده نمی شود. پرسه های موازی آیینه تمام نمای این ضربان هولناک است که به عریانی تمام ، خود را به رخ می کشد که باور کنی یا نکنی هست ، وجود داردکه اگر امروز به اختیار نپذیری، فردا به اجبار خواهی پذیرفت.
پیام لاریان ، دغدغه ی نسل خود را دارد. نسل جوانانی که گویا در تنهایی و تاریکی، به فردای بی نور خود خیره می شوند و در انزوای دهشتناک خود ، دل می بُرند از هر آنچه که نیست و ما تصور می کنیم که هست ! اما بر این باورم که پرسه های موازی برای جوانان نیست ، در مورد جوانان است. تئاتری است برای نسل من که بیاندیشیم به اینکه چرا با ادبیات فرزندان خود ارتباط برقرار نمی کنیم ، چرا دغدغه ها و نگرانی هایشان برای ما قابل درک نیست و مهم تر از همه اینکه چطور می توانیم جهان را از دریچه چشم آنان ببینیم ؟! در راستای انتقال مفاهیمی از این دست ، کارگردان از هر گونه احساساتی گری در صحنه پرهیز کرده و در تمامی لحظات اجرا ، اندیشه ی مخاطب را فعال نگاه می دارد. تماشاگر در مواجهه با اثر ، با فریبا و علیرضا و مانی ، همذات پنداری نمی کند و دلش برای آنها نمی سوزد بلکه به درد می آید و گزش نیش برنده ای را در قلب خود حس می کند که سرچشمه ی این روان نژندی در کجاست و راه چاره کدام است؟ ادبیات متن به راحتی با مخاطب ... دیدن ادامه ›› ارتباط برقرار کرده و بازی های روان و راحت ، باور پذیر هستند . نکته ی قابل تامل در این اثر ، یکدستی اجرا است. از متن گرفته تا کارگردانی ، بازیگری ، طراحی صحنه ، بافت صوتی و حتی پوستر. درتضادی عمیق با نام نمایش در هیچیک از این موارد ، خطوط موازی به چشم نمی خورد. تنها تقاطع است ، شکستن و گم شدن.گویا این موازات ، تنها در یکدلی گروه اجرایی تبلور یافته و معنی شده است. تجلی تفاهم فکری کارگردان و طراح صحنه به خوبی هویداست. سعید حسنلو به عنوان طراح صحنه با پیام لاریان به عنوان کارگردان به عالی ترین شکل اتحاد هنری دست یافته و هر یک ، دیگری را تکمیل کرده اند.الگو های مفهومی موجود در طراحی صحنه ، مفاهیم مسستر در بطن جهان نمایش نامه را به چالش کشیده و عینیت بخشده اند .کف صحنه ، شطرنجی است اما نه یک صفحه شطرنج متعارف ؛ صفحه ای که از یک مثلث بی قاعده تشکیل شده و تمامی خانه های سیاه و سفید آن به هم ریخته اند، آشفتگی جهان نمایش را تصویر می کنند. این تصویر به همراه شکل و ساختار میز و چینش بازیگران به ترکیبی دست می یابد که از هر سو تماشاگر را با تهاجم مواجه کرده و امنیت خاطر او را برای دیدن یک نمایش سرگرم کننده از بین می برد.آینه های تعبیه شده در پازل کف ، تمهید هوشمندانه ای است برای بازتاب نور شمع ها که بدون نیاز به حضور نورهای دیگر ، صحنه ، قابل رویت بوده و در عین حال فضاسازی آیینی صحنه نیز مخدوش نشود. صحنه ، کف محور هست و نیست. هست چون اختلاف سطحی در آن تعبیه نشده و نسبت های ارتفاعی توسط میز و چهارپایه ها ایجاد می شود و نیست چون سایه پردازی موجود در صحنه ، تعلیق بصری قدرتمندی را ایجاد می کند که حکایت عدم وجود نقطه ی اتکایی برای شخصیت های نمایش و گم گشتگی آنها در خلاء لایتناهی است. نور ، در همان لحظات آغازین اجرا ، قراردادهای خود را به وضوح تعریف می کند و خود ، وجهی نشانه ای می یابد.نورهای سقفی فقط در رجعت به گذشته مورد استفاده قرار می گیرند و زمان حال ، با زاویه ی نامتعارف نور از پایین ، نور پردازی می شود. آسمان و زمین خالی از نور هستند و تنها نور موجود در زمان حال ، کورسویی است که از همنشینی سه شخصیت پدیدار شده است و ما از دریچه چشم آنان به این فضا نگاه می کنیم و تاریکی هایی که گذشته از کاربرد اصیل خود در تکمیل نور ، در هماهنگی کامل با سکوت های صحنه طراحی شده است.سکوت هایی فکر شده که گاهی شنیدن صدای زمینه ای و ملایم موسیقی هد ست علیرضا ، آن را بسیار دلنشین می کند.پرسه های موازی تلخ است اما تئاتر است و در این آشفته بازار از معدود لحظاتی است که می توان به زنده بودن تئاتر دل خوش کرد. این لحظه های ناب را از دست ندهید.

فرشاد منظوفی نیا

به آگاهی میرساند، با توجه به محدودیت بلیت های باقیمانده در سه روز اول، امکان خرید بلیت برای چهار روز دیگر فراهم شد.

یادداشت کارگردان نمایش

«به جای یادداشت »
سنت یادداشت نوشتن برای اجرا چیز جالبیست. آدم هزار و یک چیز به ذهنش می آید که بنویسد. به خصوص وقتی نمایشی، هشت سال اجرا نرود و بعد از این همه مدت جنازه اش را بخواهی از قبر بکشی بیرون. انواع و اقسام تشکرات و درد دل ها و چیزهای دیگر به سراغت می آید که تصمیم می گیری همه را در چند خط بنویسی. راستش تا چند روز پیش که برای ضبط تیزر رفته بودیم شمال، چند چیز مختلف آماده کرده بودم که وقتی برگشتم بنویسم. اما نمی دانم چه شد که پشت فرمان، وسط باران جاده فیروزکوه، یادم به چیزی افتاد که حالا تصمیم گرفته ام یادداشتم را به کل عوض کنم. پس این چند خط را با عنوان «به جای یادداشت کارگردان» می نویسم.
بهرام ریحانی آدم ویژه ای نبود. مثل باقی تئاتریها بود که خیلی ها اسمش را نشنیده بودند. بویژه در هیاهوی بیماری مجید بهرامی عزیز، خبرش که پخش شد، شاید شوک عجیبی برای کسی نبود. راستش من هم نمی شناختمش. در واقع یک بار هم ندیده بودمش، حتی اتفاقی. توی خبرگزاری که خبر را خواندم، دلم سوخت که کسی به فکرش نیست. خواستم مثلا به سهم خودم کمکی کرده باشم. برای همین عکس و خبر را به همراه چند خط مطلبی توی صفحه اجتماعی ام گذاشتم و گشتم بهرام ریحانی را پیدا کردم و شاید از باب مثلا لطفی که داشتم، او را هم به عکس تگ کردم. وقتی هم که بهرام ریحانی درگذشت، حتی برای تشییع جنازه اش نرفتم. (این بماند که چقدر ... دیدن ادامه ›› بدم می آید از تشییع جنازه. حتی برای خودم) کل زمانی که من و بهرام ریحانی همدیگر را دیدیم، بیشتر از 3 تا 7 دقیقه نشد. کمتر از زمانی که مغزش به قلب فرمان داد تا کارش را تمام کند. دیدار ما به شکلی کاملا اتفاقی در راهروی جلوی کارگاه نمایش تئاتر شهر شکل گرفت. من اجرا داشتم و بهرام آنجا تمرین می کرد. همدیگر را شناختیم و یک چاق سلامتی مختصر و تشکری بخاطر مطلب من. خداحافظی که خواستم بکنم، نمی دانم چه شد که از دهانم در آمد: «خدا شفا بده» انگار توی دلش اندوهی عجیب واسرنگ رفت، پشت لبش را کج کرد، چشمهایش پر از اشک شد، بغضش را خورد و همین.
نمی دانم چه شد آن روز، در جاده فیروزکوه، یک لحظه، بی آنکه به کسی بگویم یادم به بهرام افتاد. به آن بغض لامصبی که کرد. به آن همه اشتیاق برای زنده ماندنش. به تابلو شدنش روی دیوار. به کمرنگ شدن اسمش. به فراموش کردنش. به آن بغضی که مسلم بود در پس آن یک شور ابدی برای زندگی موج می زند. به حسرت زنده ماندن و حسادتی که به زنده ها میکرد. به آن همه شوق، آن همه اندوه، آن همه یأس.
همه ی اینها وقتی به یادم آمده که چند روز دیگر اجرایم شروع می شود. بی دلیل، بی ربط به نمایشم شاید، بی ربط به خودم اصلا، نمی دانم، اما حالا که این به جای یادداشت را می نویسم، تنها و تنها به بهرام ریحانی فکر می کنم. و میخواهم این اجرا را واقعا به او تقدیم کنم. به روح او که این همه میخواست زنده بماند و نشد. و حالا که جهانش با جهان من کلی توفیر دارد، آرزو کنم که از مردنش پشیمان نشده باشد. یا دست کم امیدوار باشم که یک جایی، در میان آن همه ابر که نشسته، به خودش بگوید «نه بابا... خیلی هم بد نبود. بیخود استرس داشتم» و هوای نمایش مرا هم داشته باشد. همین.

-پیام لاریان/14 شهریور