دوست دارم به عنوان شاید اخرین متنم در مورد این نمایش و بازخوردهاش بنویسم :
من همیشه تئاترو دوست داشتم و می دیدم ولی توی این سایت عضو نبودم،اولین باری که اومدم تو این سایت به خاطر نمایش " بادی که تو را خشک کرد مرا برد" بود چون قبل از شروع نمایش حرفهایی علیه بازیگر این تئاتر شنیدم، باورم نشد که اهالی تئاتری که فکر می کردم موقع بی حوصله گیام به من انرژی میدن و شادم میکنن می تونن انقدر راحت دل کسایی رو بشکنن و خودشونو صاحب امکاناتی که خدا به همه داده بدونن و بخوان دنیای به این بزرگی رو تقسیم کنن و همدیگه رو از بعضی نعمتها محروم کنند،حتی اگه بخوان سهم کمی برای خودشون بردارن.
هیچوقت دوست ندارم در مورد کسی که گناهی مرتکب نشده این حرفا رو بشنوم یادمه یه بار توی یه کتابی خوندم که امام صادق(ع) فرمودند:" ذلیل ترین مردم کسی است که به مردم اهانت کند." این حدیث به اندازه کافی گویا هست که نخوام ادامه بدم من تمام انتقادمو در سطرهای بالای این متن حک کردم حالا می خوام یه چیزی رو برای دل خودم تعریف کنم که ربطی به انتقادهام نداره:
حدود دو سال قبل خیلی خوش رو و خوش خنده بودم به قول دوستام خیلی باحال، ولی به خاطر چند اتفاق تو زندگیم دو سالی بود که فکر می کردم دارم مثل مرده متحرک زندگی می کنم فقط کارم شده بود مثل خوشگذرونی هایی که اصلا واسم خوشی نداشت و فقط وقتی خیلی دلم می گرفت می گفتم خدایا کمکم کن ولی منتظر نمی موندم که کمکهای خدارو بگیرم .گاهی یه مکان، گاهی یه حرکت، گاهی هم حتی یه جمله خیلی ساده می تونه تو رو به هوش بیاره حتی خیلی مهم نیست اون جمله رو از زبون یه آدم خیلی خوب بشنوی یا نه. خدا حرفاشو یه جوری یه جایی به ما می رسونه و اون می شه همون کمکی که از خدا خواستیم، حرفی که باعث شد فکر کنم هنوزم می تونم به همه اون چیزایی که می خوام برسم ولی باید تغییر کنم تا خدا به من بیشتر از قبل لطف کنه، حرفی که شاید خود داداش پژمان یادش نیاد کجا و کی اونو گفته.