دکتر هانا استیفایی را از سال 94 و دوره ی ارشد ادبیات انگلیسی می شناسم. دختری آرام و عمیق و درونگرا و به غایت فروتن و محجوب. اغلب راجع به عشق مشترکمان ادبیات باهم حرف می زدیم و هربار از دید موشکافانه و خوانش های منحصر به فردش در شگفت می شدم. می دانستم به موازات دانشگاه، دوره های صداپیشگی و بازیگری تاتر را می گذراند. وقتی گفت که برای دیدن اولین اجرایش بیایم، خود را برای شگفت زدگی آماده کردم. او عادت دارد که هرکاری را به زیبایی انجام دهد. اما باز چنان حیران و انگشت به دهانم کرد که نفسم بند آمد. وایولتی که از هیچ بعد ظاهری و اجتماعی با خود او تناسبی نداشت، چنان در وجود مدیوم خود، خوش آشیانه کرده بود که گوییا این دختر آفریده شده تا وایولت را با همه ی ابعاد و ریزه کاریهای وجودیش بازآفریند. حین اجرا، با خودم اندیشیدم که کاش مریل استریپ این اجرا را می دید چرا که حتم دارم بسیار می ستودش.
نقش آفرینی سایر بازیگران نیز بسیار تاثیرگذار و ستودنی بود و همه ی عوامل تحت استادی و کارگردانی میکاییل شهرستانی به کمال خود رسیده بود.
دست مریزاد و آرزوی کامیابی و درخشش بیشتر برای همه ی عوامل و دست اندرکاران این مجموعه دارم که با وجود اینکه به تبع رشته ی تحصیلی، متن انگلیسی و ترجمه ی فارسی نمایشنامه را خوانده و فیلم سینمایی اقتباسی از آن را دیده بودم، باز این بازآفرینی چنان دلچسب بود که شب به یاد ماندنی و فوق العاده ای را برایمان رقم زد.