بر پهنه دریا
ایده این نمایشنامه برای دهه شصت میلادی، ایده ای بکر و ناب و ارزشمند است. بیانی خلاصه و صریح و آمیخته به طنز برای نمایاندن پشت پرده کریه دموکراسی، آزادی،... و نهایتا "افیون توده ها"
در اینجا هم لزوما "گنده" نبود که "اعتقاد" رو به "کوچک" تحمیل کرد بلکه کوچک برای رهایی از این موقعیت دردناک و نپذیرفتن ناتوانی خویش، اعتقاد خود را آفرید. " حالا دیگه اگه ما هم نخوایم بخوریمش دیگه خودش کوتاه نمیاد"

حرفها زیبا و ارزشمند بودند ولی بعد از حدود نیم قرن، دیگه حس ناب و نو بودن را نداشتند حرفی نبود که تکونم بده و حس کنم تا به حال بهش فکر نکرده بودم.

برای من اثرگذارترین بخش نمایشنامه( و نه اجرا) امضا گرفتن متوسط بر روی دسته کاردش بود. شاید برداشتم اشتباه باشه اما فکر میکنم متوسط در اون ... دیدن ادامه ›› لحظه باور کرده بود که در یک اتفاق ارزشمند تاریخی نقش بازی میکنه و حقیقتا به دنبال ثبت این افتخار و نمایش آن به مادرش بود! چقدر مخوفه که بفهمیم امضاهایی که ما جمع کردیم هم روی دسته چاقو است!

موضوع دیگه، نقش محوری رسانه بود. دوربینی که شنیع ترین جنایت بشری رو به عنوان یک افتخار قهرمانانه ثبت می کرد و به جهانیان نشون می داد. شاید این بعد داستان امروز خیلی قوی تر و پررنگ تر از پنجاه سال قبل باشه.
یاد فیلم کاپیتان امریکا افتادم. در این فیلم توی جنگ جهانی آلمان میخواد از بمب اتم استفاده کنه و کاپیتان امریکا جلو آلمان رو میگیره و جهان رو نجات میده!

یک نکته جالب دیگه اعتراض در هنگام سخنرانی بود، موقع صحبت کوچک بقیه اعتراض کردند، موقع صحبت متوسط، کوچک اعتراض کرد و بزرگ سرکوبش کرد و موقع صحبت بزرگ، متوسط تظاهر کرد به شنیدن اعتراض کوچک و سرکوبش کرد!!!

در مورد اجرا
راستش به نظرم خوب بود. خوب ولی نه بسیار خوب و عالی و ...
بازی پارسا پیروزفر کاملا قوی و روان و متناسب با نقشش بود اما در مجموع کل نمایش "خوب" بود.
برای مثال، در نمایش ملکه زیبای لی نین، ایده های اجرایی بسیار ناب و زیبایی رو می دیدیم که باعث میشد دریافت ما از دیدن نمایش بسیار بیشتر از خواندن نمایشنامه باشه اما اینجا این حس رو نداشتم.
از طرف دیگه یکی از اکت های مهم، حرکات همزمان هر سه بازیگر بود ولی فکر میکنم به اندازه کافی "سنکرون" نبود. مطمئنا در اجرای زنده و هر شب نمیشه انتظار هماهنگی صد در صد رو داشت ولی فکر میکنم اگر کارگردان،بازیگر این نقش نبود، هماهنگی بهتری رو می دیدیم.