ایدین اغداشلو از جمله هنرمندانی است که نمی‌توان به سادگی درباره‌اش نظر داد.نقاشی های او فرقی نمی‌کند که یک تابلوی دوره‌ی رنسانس باشد یا مینیاتوری از رضا عباسی آن‌ها را دوباره می‌کشد تا در فرایند این بازآفرینی همان لذتی را تجربه کند که آنان تجربه کردند و یاد بگیرد رموزی را که باعث کمال آن آثار بوده‌است واین رموز را دراثارش پدبدار کند.

مصطفی جان اینجا مصاحبه ایی که با آغداشلو به بهانه نمایشگاهش شده و راجع به این تابلو گفته رو مینویسم شاید به جواب سوالت رسیدی

" این تابلویی است که من خیلی دوست دارم ، یک منظره برفی است . می خواهم تفاوت را بگویم که آن کاری که آدم ستایش می کند ، لزوما به آن معنی نیست که آدم با معنای آن همسو باشد ، یعنی بازگو کننده قظعی همان معنا باشد . بروگل نقاشی برفی زیاد کشیده .منتها نقاشی های برفی اش پرازدحامند . مثلا دارند روی دریاچه یخ زده پاتیناژ می کنند . در نتیجه در منظره های برفی خودش جهان شادمانی را تصویر می کند . من اینها را طوری کنار هم گذاشتم تا اندوه و تنهایی را نمایش بدهد . آن نقاشی که از روی مجموعه کارهای بروگل برداشت کردم با حذف و افزوده است . مثلا در همین منظره یک سگ اضافه کرده ام که تا گلو در برف فرو رفته ، بروگل یک چنین نقاشی ای ندارد و آن سگ خود منم . در نتیجه این اتفاقات است که نقاشی را از حالت ... دیدن ادامه ›› مکانیکی در می آورد . نقاشی که دارد قله ها و نقطه های اوج را ستایش می کند ، ماجراهای خیلی شخصی در هر تابلو دارد که آن را از فقط پیام دادن یا فقط مهارت فنی نشان دادن در می آورد "

باز هم متوجه نشدی بگو مجله رو برات بیارم ، دستم درد گرفت از تایپ :))

مرسی دست گلت درد نکنه مونا جان. خیلی آموزنده و جالب بود. دمت گرم. واقعا لطف کردی