گاهی فکر می کنم بی تحمل شدن ما از کجا شروع شد؛ کی شد که ما صبرمون رو از دست دادیم و بدتر از اون انصافمون رو...چی شد که به یه منتقد ثابت تبدیل شدیم بی اونکه حرکتی و اراده ای برای بهتر شدن داشته باشیم.
روی صحبت من با اندک تماشاگرای محترمی که متأسفانه رو به فزونی می ره تعدادشون؛ بر خلاف آنچه گمان می شد اتفاق بیافته...
سوال دارم؛ چی می شه ما به تپق زدن یه بازیگر امتحان پس داده و بازی به گمان بعضی دوستان ضعیف یک کارگردان صاحب سبک تو یه اجرای 2 ساعت و اندی اونم هر شب ایراد می گیریـــــــــــم, ایراد می گیریــــــــم و بازم ایراد می گیریم؛ اما به صدای گاه و بیگاه گوشی های موبایلمون از گوشه و کنار سالن تئــــــــــــــــاتر؛ بله تأکید میکنم تئــــــــــــاتر توجهی نداریم. اونم علیرغم اینکه نه تنها بارها این جمله رو پیش از شروع نمایش هایی که دیدیم شنیدیم که لطفاً گوشی های همراهتون رو خاموش بفرمایید.(این حرکت وقتی بیشتر درد داره که تو تئاتر شهر نشسته باشی, صدای بانو ژاله علو رو بشنوی و بازم توجهی نکنی؛ آخ درد داره دیدن این صحنه ها...)
دوستان خواهش داشتن از بهمن فرمان آرای بزرگ که به نوعی و به سبکی, به اعتقاد من برای هنر مملکت خودش زحمت کشیده و پاش وایستاده, خواهش کردن از ایشون که بازیگری رو ببوسه و کنار بزاره؛ دوستان عزیز؛ ایشون نه وقتشو داره و نه کهولت سن اجازه میده بهشون که بخواد در این مقطع دنبال سودای بازیگری با همه زرق و برق های واقعی و دروغینش بره و حتی بخواد این عنوان به ایشون تعلق بگیره. 5 دقیقه اجرا از یک اجرای 120 دقیقه ای واقعاً دغدغه ما شده, واقعاً شده باگ نمایش؛ واقعاً انصافه ما این همه در موردش گپ بزنیم...امیدوارم سال های سال سلامت و تندرست باشن جناب فرمان آرای عزیز؛ ولی با تغییر نگاهمون به این سمت ... دیدن ادامه ›› که ایشون برای اولین بار در این سن و سال خواستن تجربه بازی تو کار خودشون و در نقشی نه چندان تأثیرگذار در طول داستان چند دقیقه ای با مخاطبش هم نفس شه, شاید باعث شه برخی از منتقدین ایشون مثل من از دیدنشون روی صحنه لذت ببرن؛شاید...
سرفه ها, خنده ها, پچ پچ ها, حرف زدن ها, تحلیل ها در حین اجرای تئاتر, خوردن تنقلات بله محض نمونه تخمه شکستن ها اونم در ردیف جلوی تئاتر و .... و ..... و..... باعث میشه آدمی گاهی کلافه از این همه رفتارهای زننده, بازم با خودش این سوال رو مطرح کنه که: واقعاً چی شده و از کی و کجا ما آدم هایی مدام منتقد, بی تحمل و بی انصاف شدیم که تنها و تنها ایرادات غیر از خودمون رو میبینیم...
زیاده سخن نمی گم و عذرخواهی میکنم از تک تک تماشاگرای فهیم هنر کشورمون که تحمل می کنن رفتار اندک تماشاگرنماهای بی انصافی که به رفتار خودشون در فضای هنری نگاهی نمیندازن.
و در آخر: "خدایـــــا! پناه می برم به تو از این همه انسان های ساده و معمولی"
به امید اعتلای روز افزون فرهنگ و هنر این مرز و بوم
پاینده و سلامت باشید